Το 2020 ήταν - είναι - δύσκολη χρονιά και μελαγχολική. Οι γιορτές φοβισμένες (και ετεροχρονισμένες, όπως το Πάσχα), το καλοκαίρι μουντό. Τα Χριστούγεννα που έρχονται κουβαλούν κιόλας μια νότα σκοτεινή, παγωμένη. Γι' αυτό και φέτος, αντί για τις καθιερωμένες ευχετήριες κάρτες, έφτιαξα κάτι διαφορετικό: ένα παιχνίδι. Έναν γρίφο με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Όταν πληροφορήθηκα για πρώτη φορά την υπόθεση των βιβλίων και των ταινιών του περιβόητου έπους Λυκόφως, θα 'παιρνα όρκο πως μου έκαναν πλάκα. Αλλά όχι: αν και η (προφανώς συναρπαστική για τα απανταχού δωδεκάχρονα) εικόνα ενός... χορτοφάγου - με την έννοια που παίρνει η λέξη στο συγκεκριμένο σύμπαν, δηλαδή της αποφυγής ειδικά του ανθρώπινου αίματος - βρικόλακα με τηλεπαθητικές ικανότητες, που κατοικεί σε γυάλινο πύργο για να αποδείξει ότι δεν τον πειράζει ο ήλιος, κάνει παρέα σαν να μην τρέχει τίποτα με τους θνητούς συμφοιτητές του στο κολέγιο και το μοναδικό του ιδιαίτερο γνώρισμα είναι ότι... λαμπυρίζει, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της παρωδίας, η πικρή αλήθεια είναι πως ΔΕΝ πρόκειται για μια ακόμα απόπειρα διακωμώδησης του βαμπιρικού μύθου - τουλάχιστον όπως εμείς "του παρελθόντα αιώνα" τον ξέραμε από το διαχρονικά απαράκαμπτο Nosferatu, τις πολυάριθμες ενσαρκώσεις του Δράκουλα από τον Christopher Lee (ή έστω τη "σινεφίλ" εκδοχή του από τον Coppola), το αισθησιακό Αίμα και Πάθος του Tony Scott και την αιρετική για το είδος Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα του Neil Jordan, από το ομότιτλο μυθιστόρημα της Anne Rice.
Την εποχή του Πλειστόκαινου, λέγαμε ποιήματα στις σχολικές γιορτές. Δεν θυμάμαι ποια γιορτή ήταν (μάλλον 25η Μαρτίου ή 28η Οκτωβρίου, αν κρίνω απ' τα σημαιάκια του ντεκόρ), ούτε σε ποιο σχολείο, ούτε ποιο ποίημα έλεγα. Απ' το παλτό που φοράω, υποθέτω ότι πρέπει να πήγαινα έκτη Δημοτικού ή πρώτη Γυμνασίου. Ο χρόνος είναι σαν το ακορντεόν: δεν συνειδητοποιείς πόσος έχει περάσει αν δεν ανοίξεις πέρα πέρα τις πτυχές του. Ευχαριστώ τη Βερίνα που ανακάλυψε το φωτογραφικό αυτό ντοκουμέντο, τo σκάναρε και μου τo έστειλε.
Ο Alex North αποτελεί ένα μυστήριο από μόνος του και περίπτωση (περίπου) ανάλογη της Elena Ferrante. Κανείς δεν γνωρίζει γι' αυτόν τίποτα περισσότερο απ' τα όσα παραθέτει το άκρως συνοπτικό βιογραφικό του και πέρα απ' την εξαιρετικά φειδωλή διαδικτυακή του παρουσία. Εκφράζονται, μάλιστα, υποψίες ότι πρόκειται για συγγραφέα που έχει ήδη γίνει γνωστός με διαφορετικό όνομα (ή επίσης ψευδώνυμο). Σύμφωνα με τον ίδιο, γεννήθηκε στην αγγλική πόλη Λιντς του δυτικού Γιόρκσιρ, όπου ζει με την οικογένειά του μέχρι σήμερα. Εκεί πραγματοποίησε σπουδές φιλοσοφίας και δίδαξε στο τοπικό πανεπιστήμιο, προτού αφιερωθεί στο γράψιμο. Έχει ως τώρα βγάλει δυο μυθιστορήματα, Ο Ψιθυριστής (2019) και Οι Σκιές (2020) - που κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Bell, μεταφρασμένα από τη Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου - ενώ προλογίζει την ανθολογία διηγημάτων μυστηρίου Afraid of the Light (2020).
Ο νέος γείτονας δήλωνε οινοπνευματοποιός στο επάγγελμα και ερασιτέχνης δύτης. Αν και κάπνιζε μανιωδώς, τα πνευμόνια του είχαν εξαιρετικές αντοχές. Η επιχείρησή του τροφοδοτούσε κάθε είδους μαγαζιά που χρειάζονταν ή διέθεταν αλκοόλ σε οποιαδήποτε μορφή ή σύνθεσή του. Η γυναίκα του ήταν από την Κοπεγχάγη, αλλά δεν έμοιαζε καθόλου με σειρήνα - μάλλον με φαλαινοθηρικό, παρά τους εξευγενισμένους τρόπους της.
Ο Βρετανός συγγραφέας Robert Bryndza συστήθηκε στο ελληνικό κοινό με το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα, Κορίτσι στον Πάγο, που κυκλοφόρησε πρόπερσι στη χώρα μας από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, μεταφρασμένο από την Καίτη Αλεξανδρή. Η κεντρική του ηρωίδα, η Σλοβάκα υπαστυνόμος Erika Foster, μια δυναμική αλλά βασανισμένη γυναίκα με πάθος για τη δουλειά της όσο και για την απόδοση της δικαιοσύνης, έδειξε εντυπωσιακά την ικανότητά της να εξιχνιάζει ακόμα και υποθέσεις που η λύση τους φάνταζε αδύνατη. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς με την ίδια πρωταγωνίστρια και με τον τίτλο Το Πέπλο της Νύχτας, που βγήκε πέρσι επίσης από τον Κλειδάριθμο σε μετάφραση Χρήστου Μπαρουξή, η Erika αναλαμβάνει γι' άλλη μια φορά να βρει έναν αδίστακτο δολοφόνο που φροντίζει να καλύπτει σχολαστικά τα ίχνη του - σε βαθμό, μάλιστα, ώστε έχει κατορθώσει να παραπλανήσει παντελώς τους διώκτες του. Ως πότε όμως θα μπορεί να ξεγλιστρά - ιδίως απ' τη στιγμή που θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ερευνητική δεινότητα και (κυρίως) το αμετακίνητο πείσμα της Erika Foster;
Ένα μυθικό τέρας τανύζεται σε χορευτική φιγούρα απέναντι απ' τη στάση λεωφορείων.
Ένα καρότσι πέδιλα και σαγιονάρες που απ' ό,τι φαίνεται, την έβγαλαν τη σειρά τους.
Μάλλον ο "MAGO" τρέχει να ξεφύγει απ' το τεράστιο απρόσωπο κεφάλι που τον κυνηγάει, φωνάζοντας στη "NORA" για βοήθεια.
Ο "MAGO" τρέχει αγχωμένος να προλάβει τη "NORA", μην του φύγει - ή ίσως όχι: η κρυπτική και πολυδαίδαλη σημειολογία των graffiti.
Η Τασούλα είναι νοσοκόμα στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, όπου πηγαίνει κάθε μέρα με το λεωφορείο 14. Διαδρομή πέντε στάσεων από το σπίτι της στην Αγία Βαρβάρα Τούμπας ως το νοσοκομείο όπου εργάζεται - πέρα απ' την οποία η Τασούλα, αφοσιωμένη στην οικογένεια και τη δουλειά της, δεν γνωρίζει και πολλά άλλα μέρη της πόλης όπου μεγάλωσε και ζει.
Όπως πάρα πολλές γυναίκες - κυρίως (το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να μας το εξηγήσει ένας ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος) - στη χώρα μας και στον κόσμο, η ηρωίδα και αφηγήτρια στη νουβέλα του Μάκη Τσίτα Πέντε Στάσεις δεν ζει και στην πραγματικότητα την ειδυλλιακή ζωή που βλέπουν οι "απέξω". Κάθε σπίτι, αντίθετα απ' ό,τι λέει το τραγούδι, δεν κρύβει πάντα "λίγη αγάπη στη σιωπή", αλλά, συχνά, μυστικά επώδυνα ή επαίσχυντα και παλιές πληγές που όχι μονάχα δεν γιατρεύονται στο πέρασμα του χρόνου, μα κακοφορμίζουν και το μόλυσμά τους κατατρύχει την οικογένεια από γενιά σε γενιά. Κι η Τασούλα είναι ο φύλακας, ο κλειδοκράτορας του δικού της φρικτού οικογενειακού μυστικού, που αποκαλύπτεται στον αναγνώστη προς το τέλος της αφήγησης - αν και η ίδια αφήνει να εννοηθεί πως το ήξερε από πολύ νωρίτερα.
"Τι σύμπτωση!" αναφωνούσαν θορυβημένες οι κομψές κυρίες που με καλά προβαρισμένη μελαγχολία κοιτούσαν τη νεκροφόρα να περνά, τη στιγμή ακριβώς που στην άλλη άκρη του λιβαδότοπου ένα καχεκτικό σκυλί γρύλιζε γοερά πάνω από το ρακένδυτο κουφάρι του αφεντικού του.
Νεκρή φύση στην κυριολεξία - ένα ψόφιο έντομο (τζιτζίκι;) που έπεσε μέσα απ' το σεντόνι μόλις το ξεδίπλωσα για να το στρώσω, το βράδυ των γενεθλίων μου.
Το σώμα του προϊστορικού θηρίου που προσπαθούσα να φτιάξω με την πλαστελίνη μου δεν πετύχαινε με τίποτα. Η εποχιακή αλλεργία μ' έκανε να βήχω και να φταρνίζομαι κάθε πέντε δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα να μην έχω καμιά σταθερότητα στα χέρια. Το σαλόνι είχε γεμίσει μυξομάντηλα και ακανόνιστους σβόλους πλαστελίνης που είχαν εκτοξευθεί προς κάθε κατεύθυνση.
Η Λίνα Λυχναρά καλεσμένη του Diastixo.gr στην εκπομπή Μένουμε Σπίτι με τους Συγγραφείς μας... LIVE! Η συγγραφέας και κριτικός Μάριον Χωρεάνθη μιλάει με τη συγγραφέα και διδάκτορα Ελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Λίνα Λυχναρά, με αφορμή το βιβλίο της Μια Σκιά στο Παράθυρο (Εκδόσεις Πατάκη), την Κυριακή 31 Μαΐου, στις 18:30.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η συνέντευξη της Λίνας Λυχναρά, καθηγήτριάς μου στα πανεπιστημιακά τμήματα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών και συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων για παιδιά & νεαρούς ενήλικες, μου παραχωρήθηκε ζωντανά με τηλεδιάσκεψη μέσω Zoom και μεταδόθηκε διαδικτυακά από τον βιβλιοφιλικό ιστότοπο Bookia σε συνεργασία με το διαδικτυακό περιοδικό Διάστιχο (30.5.20), στο πλαίσιο της σειράς εκπομπών Μένουμε Σπίτι με τους Συγγραφείς μας... LIVE!
Ένα φιλήσυχο μεσοαστικό ζευγάρι, ο συλλέκτης κρασιών Paul (Paul Bartel) και η κλινική διατροφολόγος Mary (Mary Woronov), προσπαθούν να μαζέψουν χρήματα για να ανοίξουν το εστιατόριο των ονείρων τους. Μια σειρά από κακοτυχίες, με αποκορύφωμα το θάνατο ενός βιτσιόζου γείτονα στο σαλόνι τους, δίνει στον Paul και τη Mary μια φαεινή όσο και... φονική ιδέα, που σύντομα αρχίζει να αποδίδει οικονομικά. Ώσπου εμφανίζεται (σχεδόν) απρόσκλητος στη ζωή τους ο Raoul (Robert Beltran), ένας όμορφος, θερμόαιμος νεαρός διαρρήκτης, ο οποίος ανακαλύπτει τη μηχανή που έχουν στήσει και τους εκβιάζει προκειμένου να εξυπηρετήσει τους δικούς του σκοπούς: να βγάλει απ' τη μέση τον Paul και να διεκδικήσει τα ηνία της "επιχείρησης" αλλά και τη Mary, την οποία έχει ερωτευτεί. Και φυσικά, απ' τη στιγμή που θα μπει στη μέση το συναίσθημα, είναι θέμα χρόνου να επέλθει το χάος. Πόσο μάλλον όταν οι "ερασιτέχνες" εγκληματίες αποδεικνύονται πιο αδίστακτοι και αποφασισμένοι απ' τον "επαγγελματία", διατεθειμένοι να τα παίξουν όλα για όλα ώστε να υλοποιήσουν το όραμά τους...
Κι ένας σωρός πεταμένα ρούχα (συν το απαραίτητο μονό σανδάλι), απότομη προσγείωση απ' την απόκοσμη ομορφιά του ρέματος.
Μοιάζει με κρυφή λιμνούλα σε εξωτικό νησί, αλλά δεν είναι παρά ό,τι έχει απομείνει απ' το Ρέμα της Πικροδάφνης, έναν υγροβιότοπο ο οποίος αντιστέκεται σθεναρά στην πόλη που τον περιβάλλει.
Μοιάζει με κρυφή λιμνούλα σε εξωτικό νησί, αλλά δεν είναι παρά ό,τι έχει απομείνει απ' το Ρέμα της Πικροδάφνης, έναν υγροβιότοπο ο οποίος αντιστέκεται σθεναρά στην πόλη που τον περιβάλλει.
Από τα στιγμιότυπα που μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε ποια ιστορία κρύβεται πίσω τους. Παλιές παντόφλες κι ένα ολόκληρο κουτί με "ραφτικά" αναποδογυρισμένο στο πεζοδρόμιο, μπροστά σε κάδο ανακύκλωσης.
Κάθε ιστορία κρύβει μέσα της κι άλλες πολλές. Κάθε φανταστικό πρόσωπο εντάσσεται σ' ένα πλαίσιο διαφόρων τύπων και βαθμών αλληλεξάρτησης με όσα άλλα το περιβάλλουν, σχηματίζοντας ένα μικροκοσμικό σύστημα που αποτελείται από λιγότερο ή περισσότερο ορατά - ή με οποιονδήποτε τρόπο αντιληπτά - επιμέρους σύμπαντα. Η πλοκή ενός μυθιστορήματος, θεατρικού έργου ή φιλμ επικεντρώνεται κατά κανόνα σε ορισμένους από τους χαρακτήρες, με τους υπόλοιπους να δρουν, ή απλώς να υφίστανται, στο παρασκήνιο των κυρίως τεκταινομένων. Διόλου δεν είναι, όμως, ασυνήθιστο ένα δευτερεύον πρόσωπο να κλέψει την παράσταση, είτε διαδραματίζοντας κομβικό μέρος στην υπόθεση, είτε με την ιδιαίτερη παρουσία του και μόνο. Η "μοίρα" των προσώπων αυτών μένει συχνά μετέωρη, η ιστορία τους ειπωμένη αποσπασματικά, στη σκιά της πιο θεαματικής, πιο αναλυτικά εξιστορημένης περιπέτειας που δοκιμάζουν οι πρωταγωνιστές. Και επειδή εκ των πραγμάτων είναι καταδικασμένα στο περιθώριο, το ενδιαφέρον μας σπάνια στρέφεται σ' αυτά μετά τη λύση του κεντρικού δράματος.
Η Δωδέκατη Νύχτα είναι η δέκατη τρίτη από τις κωμωδίες του William Shakespeare που περιέχονται στο λεγόμενο First Folio (συλλογή 36 θεατρικών έργων του, η οποία τυπώθηκε το 1623 στο Λονδίνο). Γράφτηκε μεταξύ 1601 και 1602 - αν και παρέμεινε αδημοσίευτη για πάνω από 20 χρόνια - προκειμένου να συμπεριληφθεί στις πανηγυρικές εκδηλώσεις για την παραμονή των Θεοφανίων, τη δωδέκατη νύχτα από τα Χριστούγεννα. Σκοπός της, απροκάλυπτος, ανενδοίαστος και αμεταμέλητος, ήταν η διασκέδαση του κοινού. Με αφορμή, μάλιστα, τον εορταστικό χαρακτήρα της περίστασης, ο Shakespeare έδωσε στο συγκεκριμένο έργο υφή και δομή σχεδόν αμιγώς φαρσική, εντάσσοντας μουσικοχορευτικά δρώμενα στην κυρίως πλοκή του. Ενδεικτικός είναι ο εναλλακτικός του τίτλος, Ό,τι Προτιμάτε - What You Will στο αγγλικό πρωτότυπο - ο οποίος κάνει, επίσης, λογοπαίγνιο με το ρήμα "will" (θέλω) και το υποκοριστικό ("Will") του μικρού ονόματος του Shakespeare.
Η Σονάτα για Πιάνο αρ. 14 σε ντο δίεση ελάσσονα, "quasi una fantasia" ("σαν φαντασία", δηλαδή μουσική σύνθεση με στοιχεία αυτοσχεδιασμού) του Ludwig van Beethoven γράφτηκε το 1801 και είναι αφιερωμένη στην εικοσάχρονη, τότε, μαθήτριά του, κόμισσα Giulietta Guicciardi. Ο τίτλος με τον οποίο έγινε ευρύτερα γνωστή - "Σονάτα του Σεληνόφωτος" - είναι μεταγενέστερος και οφείλεται στον ποιητή και μουσικοκριτικό Ludwig Rellstab, ο οποίος, πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Beethoven, παρομοίασε - συναισθησιακά, θα λέγαμε σήμερα - το πρώτο μέρος της σονάτας με την αντανάκλαση του φεγγαριού στα νερά της λίμνης Λουκέρνης. Αν και επικρίθηκε σφοδρά και λοιδορήθηκε από συναδέλφους του, η επισήμανση αυτή βρήκε ανταπόκριση στο ευρύ κοινό, με αποτέλεσμα η επονομασία "Σονάτα του Σεληνόφωτος" να καθιερωθεί, ανεπίσημα, ως ο τίτλος του έργου. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με την αφιέρωση της σονάτας στην Giulietta (που δεν έγινε, ωστόσο, παρά έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωσή της, ενώ τα χειρόγραφα του Beethoven μαρτυρούν την αρχική του πρόθεση να αφιερώσει το έργο στον Mozart - από την όπερα Don Giovanni του οποίου "δανείστηκε" αυτούσια τα τρίηχα των πρώτων μέτρων της σονάτας), καθώς και με το γεγονός ότι δεν επρόκειτο, προφανώς, για προϊόν ανάθεσης, αλλά αυθόρμητης έμπνευσης του συνθέτη, δημιούργησε μια πολυδιάστατη "μυθολογία" που εξακολουθεί, πάνω από δυο αιώνες αργότερα, να την περιβάλλει.
Πετάχτηκαν στο δρόμο σχεδόν καινούργια, με το εκτυφλωτικό τους φούξια να σαρκάζει.
Ένα περιστέρι μονό μονό ψιλοσαρκάζει πλάι στο μέγαρο του Υπουργείου Εξωτερικών.
"Μικρές στάχτες" (κατά λέξη μετάφραση του αγγλικού τίτλου της ταινίας, Little Ashes) είναι η απόδοση της ισπανικής ονομασίας - Cenicitas - ενός από τους πρώτους (1928) πίνακες όπου ο ζωγράφος Salvador Dali άρχιζε να πειραματίζεται με τον υπερρεαλισμό σε συνδυασμό με τον κυβισμό και τις αναγεννησιακές τεχνικές, ανακαλύπτοντας - και αποκαλύπτοντας - την εμβρυϊκή φάση του χαρακτηριστικού του ύφους. Ο πίνακας αυτός (που ο Dali τον είχε αρχικά ονομάσει Η Γέννηση της Αφροδίτης, ενώ αργότερα τον παρουσίασε σε συλλογική έκθεση στο Παρίσι με τον τίτλο Οι Άκαρπες Απόπειρες) έγινε η αφορμή να γνωριστεί ο ζωγράφος με άλλες δυο εμβληματικές μορφές της Ισπανίας, το μελλοντικά διάσημο σκηνοθέτη Luis Bunuel (Η Ωραία της Ημέρας, Το Φάντασμα της Ελευθερίας) και τον ήδη γνωστό και αγαπητό στους πνευματικούς κύκλους της Γρανάδα, ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Federico Garcia Lorca.
Νεότατοι και περίπου συνομήλικοι τότε, οι τρεις σπουδαίοι δημιουργοί δέθηκαν με στενή φιλία, που καταγράφηκε και διασώθηκε μέσα απ' την εντατική τους αλληλογραφία. Μάλιστα το 1988 ο ιστορικός κινηματογράφου Agustin Sanchez Vidal, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σαραγόσα, έχοντας συγκεντρώσει τις επιστολές και των τριών τους, δημοσίευσε την εκτενή μελέτη Bunuel, Lorca, Dali - Αίνιγμα δίχως Τέλος (η οποία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1991 από τις εκδόσεις Εξάντας, σε μετάφραση της Ισμήνης Κανσή), με θέμα τη συναρπαστικά περίπλοκη σχέση που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους.
Μέχρι να ενημερωθούμε για τις εξελίξεις, ο Γερμανός συνάδελφός μας τηλεφώνησε στον πατέρα του κι έμαθε πως ο ανόητος γείτονάς τους βγήκε στα κανάλια και τους έκανε ρεζίλι με συκοφαντικές δηλώσεις εναντίον τους. Ως και φασίστες τους αποκάλεσε, μόνο και μόνο επειδή του είχαν κάνει κάποτε παρατήρηση για τα σκουπίδια που άφηνε βδομάδες ολόκληρες στο μπαλκόνι του, ώσπου οι ένοικοι των γύρω διαμερισμάτων κόντευαν να λιποθυμήσουν απ' την μπόχα.
Με τον εντυπωσιακό, προκλητικό για τη σκέψη τίτλο Ένα Άλογο Μπαίνει σ' ένα Μπαρ, το μυθιστόρημα του David Grossman - που τιμήθηκε με Booker το 2017 - μας ξανασυστήνει έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους πεζογράφους του Ισραήλ, τον οποίο μας είχαν πρωτογνωρίσει πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια οι εκδόσεις Καστανιώτη. Προηγούνται τουλάχιστον άλλα δεκαέξι βιβλία του (μεταξύ των οποίων και αρκετά δοκιμιακά, όπως και το λιμπρέτο μιας παιδικής όπερας), τα περισσότερα από τα οποία απέσπασαν τοπικά και διεθνή βραβεία και μεταφράστηκαν σε πάνω από 30 γλώσσες, ενώ τέσσερα ως τώρα έχουν μεταφερθεί στην οθόνη. Μαζί με τον εκλιπόντα συμπατριώτη του και επίσης σπουδαιότατο συγγραφέα Amos Oz, με τον οποίο γνωριζόταν προσωπικά, είναι μια απ' τις φωνές που ζητούν όσο γίνεται πιο δίκαιη, λιγότερο αιματηρή λύση στην ανένδοτα εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Αν και το 2006 έχασε ένα απ' τα τρία του παιδιά - τον τότε εικοσάχρονο Uri - σε αντιαρματική επίθεση κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο, εξακολουθεί να πρεσβεύει και να τονίζει την επιτακτική ανάγκη για σύνεση και λογική, δίχως να παραβλέπει και τις αποθαρρυντικές - έως ανυπέρβλητες - δυσκολίες του ζητήματος.
Κυρία των τιμών και επί της υποδοχής. Διότι στο στέκι της, η καλή γατοκυρά είναι αφέντρα και νοικοκυρά.
Μια vintage βαλίτσα αφημένη πλάι σ' έναν κάδο ανακύκλωσης ήταν το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή. Στο βάθος, όμως, εκτυλισσόταν κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον: ένα τρυφερό γατοραντεβού. Κατόπιν εορτής, πρόσεξα και τα σκορπισμένα ροζ κουμπιά - ή καραμέλες; - στο πεζοδρόμιο.
Μια vintage βαλίτσα αφημένη πλάι σ' έναν κάδο ανακύκλωσης ήταν το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή. Στο βάθος, όμως, εκτυλισσόταν κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον: ένα τρυφερό γατοραντεβού.
Μια vintage βαλίτσα αφημένη πλάι σ' έναν κάδο ανακύκλωσης ήταν το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή. Στο βάθος, όμως, εκτυλισσόταν κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον: ένα τρυφερό γατοραντεβού.
Νύχτα, σκιαχτερά δέντρα, ομίχλη, φασματικά φώτα και αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα.
Νύχτα, σκιαχτερά δέντρα, ομίχλη, φασματικά φώτα και αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα.
Νύχτα, σκιαχτερά δέντρα, ομίχλη, φασματικά φώτα και αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενα αντικείμενα.
Στην ελληνική μυθολογία, οι Καβειρικοί Ίπποι ήταν ένα ζεύγος μηχανικών αλόγων με πύρινη αναπνοή, τα οποία έφτιαξε ο θεός Ήφαιστος για να σέρνουν το άρμα των δίδυμων γιων που είχε αποκτήσει με τη νύμφη Καβειρώ, κόρη του θαλάσσιου θεού Πρωτέα. Οι Κάβειροι ήταν κακοποιοί χθόνιοι δαίμονες στους οποίους αποδίδονταν οι σεισμοί και οι πυρκαγιές, αλλά και θεότητες της θάλασσας, καθώς και προστάτες της μεταλλουργίας. Πρωτοστατούσαν στα Σαμοθράκεια (ή Καβείρια) Μυστήρια που τελούνταν προς τιμήν της Δήμητρας, της Περσεφόνης και της Εκάτης. Οι Καβειρικοί Ίπποι συγκαταλέγονται στους αυτομάτωνες, δηλαδή μηχανικές κατασκευές που κινούνται μόνες τους - κάτι αντίστοιχο με τα σημερινά ρομπότ.
Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων έδιναν συνεχώς λαβή για εξωφρενικές σπεκουλάτσιες. Μια μυστηριώδης οργάνωση θυροκολλούσε προκηρύξεις μ' ένα παράδοξο κοχλιοειδές σχήμα για λογότυπο και ο ετεροχρονισμένος ψυχαρισμός του κειμένου τους δημιουργούσε την αίσθηση πως η γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη είχε μεταφερθεί ως δια μαγείας σε περασμένες εποχές.
