Νέος Κόσμος, 30/10/17 - IV

Πανευτυχείς φατσούλες στην τσίγκινη περίφραξη ισογείου, λίγο πριν αποκαλυφθεί η μεταμόρφωσή του στο Everest της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Νέος Κόσμος, 30/10/17 - III

Πανευτυχείς φατσούλες στην τσίγκινη περίφραξη ισογείου, λίγο πριν αποκαλυφθεί η μεταμόρφωσή του στο Everest της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Νέος Κόσμος, 30/10/17 - II

Πανευτυχείς φατσούλες στην τσίγκινη περίφραξη ισογείου, λίγο πριν αποκαλυφθεί η μεταμόρφωσή του στο Everest της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Νέος Κόσμος, 30/10/17 - I

Πανευτυχείς φατσούλες και φιλοσοφικά αποφθέγματα στην τσίγκινη περίφραξη ισογείου, λίγο πριν αποκαλυφθεί η μεταμόρφωσή του στο Everest της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Συνέντευξη με τον Federico Axat (2017)

Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένας λαβύρινθος

Ο Federico Axat γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες το 1975. Είναι πολιτικός μηχανικός και ασχολείται με το γράψιμο από το 2010. Έχει ως τώρα εκδώσει τρία βιβλία - El Pantano de las Mariposas (Ο Βάλτος με τις Πεταλούδες), Benjamin και La Ultima Salida - από τα οποία το πιο πρόσφατο, ένα ιδιόρρυθμο, σχεδόν σουρεαλιστικό μυθιστόρημα με θέμα τη "σωτήρια", πλην όχι λιγότερο αιματηρή εναλλακτική λύση που παρουσιάζεται την τελευταία στιγμή σε έναν επίδοξο αυτόχειρα, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και σημειώνει σταθερή παγκόσμια επιτυχία, ενώ επίκειται και η κινηματογραφική του μεταφορά. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2017 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Αγγελικής Βασιλάκου και με τον τίτλο Η Τελευταία Έξοδος. Λάτρης του κινηματογράφου, του Stephen King και της Patricia Highsmith, ο Axat κάθε άλλο παρά αποσιωπά τις επιρροές και τις συγγραφικές προθέσεις του, αντιμετωπίζοντας με ψυχραιμία τον αντίκτυπο της ξαφνικής του διεθνούς αναγνώρισης.

Ο Αύγουστος που Περιμένω (2016)

Από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο

Με τον όμορφο όσο και αινιγματικό τίτλο Ο Αύγουστος που Περιμένω κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στοχαστής το πιο πρόσφατο βιβλίο του Καβαλιώτη ποιητή Χρήστου Κεραμίδη, το καλοκαίρι του 2016. Έκδοση ιδιαίτερα καλοτυπωμένη και καλαίσθητα λιτή - όπως και τα ολιγόστιχα, κατά κανόνα, αλλά έμφορτα νοημάτων ποιήματα που περιέχει - με ταιριαστά φωτεινή λεπτομέρεια από πίνακα του Van Gogh (Σπορέας στη δύση του Ήλιου, 1888) να κοσμεί το σκουρόχρωμο εξώφυλλο, σχεδιασμένο από τους Στάθη & Χριστίνα Ανδρέου: ένα τοπίο καλοκαιρινό, με το σχεδόν εκτυφλωτικό πορτοκαλί και κόκκινο του απογευματινού ήλιου να δεσπόζει σ' ένα αθέριστο χωράφι, σαν να το ατενίζουμε απ' το ανοιχτό παράθυρο μιας σκοτεινής κάμαρας. Και έχει σημασία η σύνθεση του εξωφύλλου. Διότι, με την υποκειμενικότητα που υπαινίσσεται, μας "δανείζει" κυριολεκτικά το βλέμμα του ίδιου του ποιητή για το ταξίδι που θα ξεκινήσουμε μαζί του.

Μια Παράξενη Επιθυμία για ταξίδι και, συγχρόνως, μια ανεπίδοτη ευχή για παράταση της νεότητας ανοίγει, εξάλλου, την ποιητική συλλογή που μας οδηγεί με στίχους πυκνά επιγραμματικούς, ευκρινείς στη διατύπωση και τις προθέσεις τους, στα ίχνη ενός βίου διανυθέντος και διανυομένου - έναν στοχαστικό απολογισμό της άνοιξης και του θέρους της ζωής πριν το επικείμενο φθινόπωρο.

Διπλό Χτύπημα (2017)

Ό,τι δεν μας αρέσει, το σκοτώνουμε;

Με αφορμή αλλά και στόχο το μαθητικό φεστιβάλ θεάτρου σε ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί, μια ρατσιστική οργάνωση βάζει μπρος ένα φιλόδοξο σχέδιο δολιοφθοράς. Σκοπός τους είναι να κλονίσουν ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία της φιλολόγου Εύας Βρανά και στη συνέχεια να τη βγάλουν απ' τη μέση. "Σεσημασμένη" για την αντιρατσιστική της δράση, η Εύα έχει επιλέξει να ανεβάσει με τους μαθητές της - στους οποίους είναι ιδιαίτερα αγαπητή - ένα έργο "εμπρηστικό" λόγω του θέματός του, που με τρόπο τραγικά ειρωνικό θα επιδράσει καταλυτικά στα γεγονότα: τον Έμπορο της Βενετίας του Shakespeare.

Η υπόθεση του έργου είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Antonio, εξέχων Βενετός έμπορος, δανείζεται ένα υπέρογκο ποσό από τον Εβραίο αργυραμοιβό Shylock, προκειμένου να βοηθήσει το νεαρό προστατευόμενό του Bassanio να κερδίσει την εύνοια και τελικά το χέρι της Portia, μιας όμορφης και περιζήτητης αρχοντοπούλας. Όμως ο Shylock, που εξαιτίας της καταγωγής και του θρησκεύματός του έχει τραβήξει τα πάνδεινα από τη βενετσιάνικη αριστοκρατία, βρίσκει την ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω, ζητώντας για εγγύηση μια λίβρα (δηλαδή μισό κιλό) σάρκας από τον Antonio - την οποία εξακολουθεί να απαιτεί ακόμα και όταν βρίσκονται τα χρήματα για να ξεπληρωθεί το χρέος.