Ανθισμένες Μανόλιες & Δωδέκατη Νύχτα στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας

I. ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ (5-8/7/17)

Οι Ανθισμένες Μανόλιες έγιναν γνωστές και αγαπητές στο ελληνικό κοινό από την ταινία του 1989 που σκηνοθέτησε ο Herbert Ross, σε σενάριο μάλιστα του Robert Harling, ο οποίος έγραψε και το πρωτότυπο, ομότιτλο θεατρικό έργο. Αν και στον αγγλικό τίτλο (Steel Magnolias - που φυσικά αντικατοπτρίζει ακριβέστερα το νόημα του έργου), οι μανόλιες είναι "ατσάλινες", στα Ελληνικά εξαρχής αποδόθηκαν ως "ανθισμένες", για αισθητικούς και... ευφωνικούς, φαντάζομαι, λόγους. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για ατυχή απόδοση - στην αρχή του έργου, εξάλλου, υπάρχει η συμβολική αναφορά σε ένα φυτό μανόλιας που αποτελεί "πέτρα σκανδάλου" ανάμεσα σε δυο γειτονικά σπίτια (και στο τέλος, εξίσου συμβολικά, θα ανθίσει).

Με κεντρικό και τακτικό τόπο συνάντησης ένα συνοικιακό κομμωτήριο του αμερικανικού Νότου, έξι γυναίκες - η δεινή κομμώτρια Truvy, η μυστηριώδης νεοαφιχθείσα βοηθός της, Annelle και οι πιστές της πελάτισσες M'Lynn, Shelby, Clairee και Ouiser - ανταλλάσσουν πληροφορίες και απόψεις, αναλύουν και αντιμετωπίζουν όλες μαζί τα ευχάριστα και τα όχι και τόσο ευχάριστα της καθημερινότητάς τους, υποστηρίζοντας με σθένος η μια την άλλη στα δύσκολα και βάζοντας στην άκρη χωρίς δισταγμό τις περιστασιακές διαφωνίες και διαφορές τους.

Ο Μεσαίωνας Είναι Ακόμα Εδώ

Εξέρχονται και οδόντες

Ο σουρεαλιστικός κόσμος των "μαγικών" μαντζουνιών και εφευρέσεων διά πάσαν νόσον (υπαρκτή ή ανύπαρκτη), μέσα από τις παλιές διαφημίσεις - το εκπληκτικό στις περισσότερες από τις οποίες είναι οι απίθανοι συσχετισμοί ανάμεσα στις ιδιότητες της φαρμακευτικής (ή "φαρμακευτικής") ουσίας ή της "θαυματουργής" πατέντας και τη στόχευση των υποτιθέμενων αποτελεσμάτων της.

Συνέντευξη με τον Γιώργο Γαλάντη (2017)

Θα ήμουν διαφορετικός άνθρωπος αν είχα γεννηθεί αλλού

Ο Γιώργος Γαλάντης γεννήθηκε στην Ισμαηλία της Αιγύπτου. Σπούδασε σχέδιο, διακόσμηση, ενδυματολογία και θέατρο στην Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με τον Πειραϊκό Σύνδεσμο και είναι ιδρυτής της θεατρικής ομάδας Χορίκιος. Υπήρξε επίσης ιδρυτικό στέλεχος και διευθυντής του περιοδικού Διαβάζω. Έχει διδάξει στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει δουλέψει με ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες στη Χίο και τις Οινούσσες, στο Φάρο Τυφλών και στο Σύλλογο Ποντίων Αργοναύται-Κομνηνοί. Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Καλλιθέας, όπου διδάσκει εκφραστική κίνηση και αυτοσχεδιασμό και ανεβάζει κάθε χρόνο παραστάσεις με την ομάδα του Εργαστηρίου.

Οι ρίζες σας είναι από την Ισμαηλία της Αιγύπτου, μιας χώρας με πολυπολιτισμική ιστορία και περιβάλλον. Πώς επηρέασε το γεγονός αυτό τον άνθρωπο και καλλιτέχνη Γιώργο Γαλάντη στην εξέλιξη και τον τρόπο σκέψης και δημιουργικής έκφρασής του;

Morphopolis (2014)

Το θαυμαστό ταξίδι μιας προνύμφης

Θεσπέσιο εικαστικά point & click παιχνιδάκι εμπνευσμένο, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, από το "ιδιότροπα" εμβληματικό Machinarium και το συγγενές οπτικά The Tiny Bang Story (που με τη σειρά τους χρωστούν την υφολογική τους ιδιαιτερότητα στο ήδη δεκαοκταετές Sanitarium), ενώ ο τίτλος, Morphopolis (Πόλη των Μορφών), παραπέμπει στην ταινία Metropolis του Fritz Lang. Καρπός μιας τυχαίας συνάντησης που κατέληξε σε σταθερή δημιουργική συνεργασία, το πρώτο από κοινού project του προγραμματιστή Dan Walters και του αρχιτέκτονα και βραβευμένου εικονογράφου Ceri Williams έχει ως κεντρικό χαρακτήρα μια μικρή... κάμπια που πρέπει να διανύσει όλα τα στάδια της μεταμόρφωσής της σε τέλειο έντομο, βοηθώντας παράλληλα τα υπόλοιπα πλάσματα, ζωάκια και φυτά, του περιβάλλοντός της να βρουν τροφή και να ολοκληρώσουν τη δική τους ανάπτυξη. Θέμα αναπάντεχα πρωτότυπο - αν και, για ορισμένους, ίσως όχι και τόσο συναρπαστικό εκ πρώτης όψεως. Αλλά όπως πάντα στις περιπτώσεις όπου κάτι φαντάζει υπερβολικά απλό για να είναι μονάχα αυτό που δείχνει, έτσι κι εδώ αξίζει τον κόπο να παρακάμψουμε τις επιφανειακές εντυπώσεις και να "σκάψουμε" λιγάκι πιο βαθιά.

Ο Δικός μου ο Μπαμπάς (2017)

Η κόρη του "ήρωα"

"Όλοι οι μπαμπάδες είναι καλοί. Αν ρωτήσετε τα παιδιά τους, θα σας το πουν. Όμως ο δικός μου ο μπαμπάς είναι ο καλύτερος! Κι αυτό που λέω είναι πέρα για πέρα αλήθεια".

Τα λόγια αυτά της μικρής ηρωίδας και αφηγήτριας "ανοίγουν" το βιβλίο του Μάκη Τσίτα Ο Δικός μου ο Μπαμπάς, που κυκλοφόρησε το φετινό Απρίλιο από τις εκδόσεις Πατάκη, με πολύ όμορφες έγχρωμες εικόνες της Λίλας Καλογερή. Μια σύγχρονη, γλυκύτατα χιουμοριστική αντιστροφή του γνωστού λαϊκού μας παραμυθιού με την... κουκουβάγια και το κουκουβαγιόπουλο, όπου η κάθε μάνα βλέπει το δικό της παιδί σαν το ομορφότερο απ' όλα τα άλλα. Γιατί η άνευ όρων αγάπη που εξαφανίζει τις τυχόν ατέλειες του αποδέκτη της, πλάθοντας μια εξιδανικευμένη εκδοχή του, δεν είναι ίδιον ούτε προνόμιο μονάχα των γονιών.

Στα μάτια του παιδιού, που αντιλαμβάνεται τον κόσμο σε διαστάσεις εντελώς διαφορετικές απ' ό,τι ένας μεγάλος, οι γονείς του είναι η προσωποποίηση της ανθρώπινης τελειότητας, η ενσάρκωση του δικού του μελλοντικού εαυτού. Πράγμα απόλυτα αναμενόμενο και κατανοητό, ως την αναπόφευκτη βαθμιαία απομυθοποίηση που θα φέρει η εφηβεία και η ενηλικίωση. Σε φυσιολογικές συνθήκες, άλλωστε, ο γονιός είναι - και οφείλει να είναι - μια ακλόνητη πηγή δύναμης και προστασίας για το παιδί, μια σταθερά η οποία ρυθμίζει σχεδόν ολοκληρωτικά την καθημερινότητά του, ενώ την ίδια στιγμή καθορίζεται σε σημαντικό βαθμό από αυτήν. Πρόκειται για μια ιδιόμορφη όσο και αναγκαία "συγχώνευση" αλληλεξαρτώμενων μικροκόσμων μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της οικογένειας.

Παλαιό Φάληρο, 4/8/17

Λιλιπούτειο αστραφτερό σκαθαράκι διασχίζει με το πάσο του την άσφαλτο.

Νέος Κόσμος, 4/8/17 - IV

Αγνώστου ταυτότητος απανθρακωμένο αντικείμενο (μάλλον κάποιο μηχάνημα).

Νέος Κόσμος, 4/8/17 - III

Τοίχος (κυριολεκτικός) με χειρόγραφο "σύννεφο" ετικετών (tag cloud) αφιερωμένο εξαιρετικά.

Νέος Κόσμος, 4/8/17 - II

Η γωνιά των graffiti.

Νέος Κόσμος, 4/8/17 - I

Εκφραστικό πρόσωπο σε περιτείχισμα.

Παλαιό Φάληρο, 2/8/17

Μια κόκκινη καρδιά στο πεζοδρόμιο.

Νέος Κόσμος, 2/8/17

Νεκροταφείο μικροσκοπικών παιχνιδιών.

Το Τέρατο (2017)

Sic itur ad astra

Την πανσιόν την έλεγαν "Σφίγγα", από τη φιγούρα του μυθικού υβριδίου στο φθαρμένο θυρεό που κοσμούσε την καγκελόπορτα της αυλής. Στεγαζόταν σε μια μικρή βίλα, στενόμακρη σαν πύργο, που οι τωρινοί της ιδιοκτήτες, η Αννού και ο Τζαννής, την είχαν "χτυπήσει" σε μειοδοτικό διαγωνισμό. Είχα έρθει στο νησί για ένα δεκαπενθήμερο και ήθελα να μείνω κάπου ήσυχα, έξω απ' τη Χώρα αλλά με πρόσβαση σε κατοικημένο μέρος. Η θάλασσα δεν με πολυένοιαζε - έτσι κι αλλιώς κόντευε πια φθινόπωρο, ο καιρός είχε δροσίσει. Κι ύστερα, ποτέ δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα τα μπάνια και οι συναφείς "πατροπαράδοτες" συνήθειες του καλοκαιριού.

Athens Metro Mall, 1/8/17

One more cup of coffee.