Η θορυβώδης αφασία του καθημερινού παραλόγου
Ένα ζευγάρι στα πρόθυρα του αλληλοσκοτωμού. Μια γυναίκα που βομβαρδίζει με επιστολές έναν υπουργό, έχοντας κάθε φορά το προαίσθημα πως θα λάβει επιτέλους απάντηση. Ένας τύπος που ενώ διαβάζει ανυποψίαστος την εφημερίδα του, κατηγορείται από μια άγνωστη για το φόνο ενός στρατηγού. Μια χήρα που ιστορεί τα βάσανά της σ' έναν νεαρό άντρα στο πάρκο. Δυο φίλες παθιασμένες με μια απογευματινή σαπουνόπερα.
Μια ανθολογία θεατρικών βινιετών βγαλμένων κατευθείαν από μια πλήρως αναγνωρίσιμη ελληνική πραγματικότητα, οι οποίες, ωστόσο, είτε καταλήγουν σε κάθετη ανατροπή, είτε περιέχουν, σε ποικίλους βαθμούς, το στοιχείο του παραλόγου. Το σκετς με το δολοφονημένο στρατηγό επανέρχεται τρεις φορές, παρεμβαλλόμενο ανάμεσα στα υπόλοιπα, αυτούσιο ως προς το περιεχόμενο αλλά με διαφορετικούς ερμηνευτές. Έτσι, η διάρθρωση της παράστασης θυμίζει τη δομή τραγουδιού, όπου θέση επωδού (ρεφρέν) επέχει το επαναλαμβανόμενο δρώμενο. Η ίδια η λέξη "τραγούδι", εξάλλου, προέρχεται από την τραγωδία - αρχέτυπη μορφή θεατρικής έκφρασης, όπου η σύζευξη παραστατικής και μουσικής τέχνης αποτελεί αυτονόητο και αναπόσπαστο συστατικό του θεάματος (με ρίζες στις πρωτόγονες μαγικές τελετές, όπου η συμβολική μίμηση των καθημερινών δραστηριοτήτων συνοδευόταν με χορό και τραγούδι).
