Πέντε Στάσεις (2019)

Στάση, αστασία, σταυρός, ανάσταση

Η Τασούλα είναι νοσοκόμα στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, όπου πηγαίνει κάθε μέρα με το λεωφορείο 14. Διαδρομή πέντε στάσεων από το σπίτι της στην Αγία Βαρβάρα Τούμπας ως το νοσοκομείο όπου εργάζεται - πέρα απ' την οποία η Τασούλα, αφοσιωμένη στην οικογένεια και τη δουλειά της, δεν γνωρίζει και πολλά άλλα μέρη της πόλης όπου μεγάλωσε και ζει.

Όπως πάρα πολλές γυναίκες - κυρίως (το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να μας το εξηγήσει ένας ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος) - στη χώρα μας και στον κόσμο, η ηρωίδα και αφηγήτρια στη νουβέλα του Μάκη Τσίτα Πέντε Στάσεις δεν ζει και στην πραγματικότητα την ειδυλλιακή ζωή που βλέπουν οι "απέξω". Κάθε σπίτι, αντίθετα απ' ό,τι λέει το τραγούδι, δεν κρύβει πάντα "λίγη αγάπη στη σιωπή", αλλά, συχνά, μυστικά επώδυνα ή επαίσχυντα και παλιές πληγές που όχι μονάχα δεν γιατρεύονται στο πέρασμα του χρόνου, μα κακοφορμίζουν και το μόλυσμά τους κατατρύχει την οικογένεια από γενιά σε γενιά. Κι η Τασούλα είναι ο φύλακας, ο κλειδοκράτορας του δικού της φρικτού οικογενειακού μυστικού, που αποκαλύπτεται στον αναγνώστη προς το τέλος της αφήγησης - αν και η ίδια αφήνει να εννοηθεί πως το ήξερε από πολύ νωρίτερα.

Μηδένα προ του Τέλους (2020)

Δέκα λέξεις, μια ώρα, μια ιστορία

"Τι σύμπτωση!" αναφωνούσαν θορυβημένες οι κομψές κυρίες που με καλά προβαρισμένη μελαγχολία κοιτούσαν τη νεκροφόρα να περνά, τη στιγμή ακριβώς που στην άλλη άκρη του λιβαδότοπου ένα καχεκτικό σκυλί γρύλιζε γοερά πάνω από το ρακένδυτο κουφάρι του αφεντικού του.

Παλαιό Φάληρο, 9/9/20

Νεκρή φύση στην κυριολεξία - ένα ψόφιο έντομο (τζιτζίκι;) που έπεσε μέσα απ' το σεντόνι μόλις το ξεδίπλωσα για να το στρώσω, το βράδυ των γενεθλίων μου.