Το 2020 ήταν - είναι - δύσκολη χρονιά και μελαγχολική. Οι γιορτές φοβισμένες (και ετεροχρονισμένες, όπως το Πάσχα), το καλοκαίρι μουντό. Τα Χριστούγεννα που έρχονται κουβαλούν κιόλας μια νότα σκοτεινή, παγωμένη. Γι' αυτό και φέτος, αντί για τις καθιερωμένες ευχετήριες κάρτες, έφτιαξα κάτι διαφορετικό: ένα παιχνίδι. Έναν γρίφο με 25 αινίγματα, ένα για κάθε μέρα του Δεκέμβρη ως τα Χριστούγεννα.
Όταν πληροφορήθηκα για πρώτη φορά την υπόθεση των βιβλίων και των ταινιών του περιβόητου έπους Λυκόφως, θα 'παιρνα όρκο πως μου έκαναν πλάκα. Αλλά όχι: αν και η (προφανώς συναρπαστική για τα απανταχού δωδεκάχρονα) εικόνα ενός... χορτοφάγου - με την έννοια που παίρνει η λέξη στο συγκεκριμένο σύμπαν, δηλαδή της αποφυγής ειδικά του ανθρώπινου αίματος - βρικόλακα με τηλεπαθητικές ικανότητες, που κατοικεί σε γυάλινο πύργο για να αποδείξει ότι δεν τον πειράζει ο ήλιος, κάνει παρέα σαν να μην τρέχει τίποτα με τους θνητούς συμφοιτητές του στο κολέγιο και το μοναδικό του ιδιαίτερο γνώρισμα είναι ότι... λαμπυρίζει, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της παρωδίας, η πικρή αλήθεια είναι πως ΔΕΝ πρόκειται για μια ακόμα απόπειρα διακωμώδησης του βαμπιρικού μύθου - τουλάχιστον όπως εμείς "του παρελθόντα αιώνα" τον ξέραμε από το διαχρονικά απαράκαμπτο Nosferatu, τις πολυάριθμες ενσαρκώσεις του Δράκουλα από τον Christopher Lee (ή έστω τη "σινεφίλ" εκδοχή του από τον Coppola), το αισθησιακό Αίμα και Πάθος του Tony Scott και την αιρετική για το είδος Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα του Neil Jordan, από το ομότιτλο μυθιστόρημα της Anne Rice.
Την εποχή του Πλειστόκαινου, λέγαμε ποιήματα στις σχολικές γιορτές. Δεν θυμάμαι ποια γιορτή ήταν (μάλλον 25η Μαρτίου ή 28η Οκτωβρίου, αν κρίνω απ' τα σημαιάκια του ντεκόρ), ούτε σε ποιο σχολείο, ούτε ποιο ποίημα έλεγα. Απ' το παλτό που φοράω, υποθέτω ότι πρέπει να πήγαινα έκτη Δημοτικού ή πρώτη Γυμνασίου. Ο χρόνος είναι σαν το ακορντεόν: δεν συνειδητοποιείς πόσος έχει περάσει αν δεν ανοίξεις πέρα πέρα τις πτυχές του. Ευχαριστώ τη Βερίνα που ανακάλυψε το φωτογραφικό αυτό ντοκουμέντο, τo σκάναρε και μου τo έστειλε.
Ο Alex North αποτελεί ένα μυστήριο από μόνος του και περίπτωση (περίπου) ανάλογη της Elena Ferrante. Κανείς δεν γνωρίζει γι' αυτόν τίποτα περισσότερο απ' τα όσα παραθέτει το άκρως συνοπτικό βιογραφικό του και πέρα απ' την εξαιρετικά φειδωλή διαδικτυακή του παρουσία. Εκφράζονται, μάλιστα, υποψίες ότι πρόκειται για συγγραφέα που έχει ήδη γίνει γνωστός με διαφορετικό όνομα (ή επίσης ψευδώνυμο). Σύμφωνα με τον ίδιο, γεννήθηκε στην αγγλική πόλη Λιντς του δυτικού Γιόρκσιρ, όπου ζει με την οικογένειά του μέχρι σήμερα. Εκεί πραγματοποίησε σπουδές φιλοσοφίας και δίδαξε στο τοπικό πανεπιστήμιο, προτού αφιερωθεί στο γράψιμο. Έχει ως τώρα βγάλει δυο μυθιστορήματα, Ο Ψιθυριστής (2019) και Οι Σκιές (2020) - που κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Bell, μεταφρασμένα από τη Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου - ενώ προλογίζει την ανθολογία διηγημάτων μυστηρίου Afraid of the Light (2020).
