Συνέντευξη με τον Γιώργο Δαφνόπουλο (2016)

Χάθηκε το όνειρο του ανέφικτου...

Ένας νέος ηθοποιός του θεάτρου που πέφτει “στα βαθιά νερά” απ’ την αρχή κιόλας της πορείας του, με μια σειρά ιδιαζόντως απαιτητικών πρωταγωνιστικών εμφανίσεων σε μικρό χρονικό διάστημα, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο φαινόμενο. Είτε ως νεαρός Birdy και Μικρός Πρίγκιπας στις τρυφερές αλληγορίες του William Wharton και του Antoine de Saint-Eypery, είτε ως Διονύσιος Σολωμός στη δραματοποιημένη βιογραφία της Αγγέλικας Νίκλη (μητέρας του εθνικού μας ποιητή) από τη Μαίη Σεβαστοπούλου, είτε με κεντρικούς ρόλους στις θεατρικές συνθέσεις της ίδιας Ay, Federico! (ως επίσης νεαρός Lorca) και Η Βοσκοπούλα του Δημητρίου Κορομηλά & οι Μαρούλες του, ο Γιώργος Δαφνόπουλος προσεγγίζει και (δια)χειρίζεται τους χαρακτήρες που ενσαρκώνει με εμβρίθεια και σιγουριά, δίνοντας κάθε φορά το στίγμα μιας ευαίσθητης αλλά και δυναμικής επί σκηνής παρουσίας. Πηγαίος, ετοιμόλογος και φιλοσοφημένος, αντιστέκεται στη μιζέρια του καιρού μας με όπλο τη μαγεία και την ποίηση της τέχνης του θεάτρου και δεν φοβάται να ονειρεύεται...

Άλλο ένα Ταξίδι με... τον Μικρό Πρίγκιπα (2015)

Εκείνον... του Antoine de Saint-Exupery

Γραμμένη το 1943, έναν μόλις χρόνο πριν τη μυστηριώδη εξαφάνιση του δημιουργού της, η διαχρονικά εμβληματική νουβέλα του συγγραφέα και πιλότου της γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας Antoine de Saint-Exupery πρέπει να είναι ένα απ' τα πιο πολυδιασκευασμένα λογοτεχνικά έργα παγκοσμίως, σε όλες σχεδόν τις μορφές και τις εκφάνσεις της τέχνης. Αν και έχει περάσει στη συνείδηση των περισσότερων ως αφήγημα απευθυνόμενο σε παιδιά, στην πραγματικότητα πρόκειται για κείμενο βαθιά φιλοσοφικό, το οποίο μεταμφιέζει τον κοινωνικό σχολιασμό και τις υπαρξιακές αλληγορίες του σε εκ πρώτης όψεως εύληπτες όσο και διασκεδαστικές παραβολές.

Αυτήν ακριβώς την ανάγνωση επέλεξε η φιλόλογος, θεατρολόγος και σκηνοθέτις Δέσποινα Πολίτου στο ανέβασμα της παράστασης Άλλο ένα Ταξίδι με... τον Μικρό Πρίγκιπα (Εκείνον... του Antoine de Saint-Exupery), προτείνοντας μια τεχνικά καινοφανή διεκπεραίωση της ιστορίας και ταυτόχρονα μένοντας πιστή στο πνεύμα όπως και στο γράμμα του πρωτότυπου έργου.

Μαύρος Καθρέφτης (2015)

Μουσικές & ψίθυροι των μικρών ωρών

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ

Εκδόσεις: Οι Εκδόσεις των Φίλων
Έτος Έκδοσης: 2015
Χαρτόδετο, Μικρού Σχήματος (14x20)
Σελίδες: 48
Εξώφυλλο & Εικονογράφηση: Μάριον Χωρεάνθη

ISBN 978-960-289-164-3

Νέος Κόσμος, 17/9/15

Η δήλωση, πάντως, υπονομεύεται από το ορθογραφικό λάθος στο άρθρο, το οποίο της δίνει κάτι το βιβλικό.

Athens Metro Mall, 7/9/15 - II

Καφές & τα δημιουργικά του συμπαρομαρτούντα. Το χέρι είναι της Βερίνας.

Athens Metro Mall, 7/9/15 - I

Καφές & τα δημιουργικά του συμπαρομαρτούντα. Το χέρι είναι της Βερίνας.

Rupert Brooke - Ποιήματα, ο Ποιητής & η Σκύρος (2015)

Όταν η Ομορφιά συναντά την Ομορφιά

Το απόγευμα της 19ης Απριλίου του 1915, παραμονή του απόπλου της μοίρας του για την Καλλίπολη (θέατρο της επικείμενης συντριπτικής ήττας των Βρετανών και των συμμάχων τους από τις οθωμανικές δυνάμεις), ο Άγγλος ποιητής και αξιωματικός του βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού Rupert Brooke άφηνε την τελευταία του πνοή στον όρμο Τρεις Μπούκες της Σκύρου, σε ηλικία 28 μόλις ετών. Σε καιρό πολέμου και ενώ είχε καταταγεί εθελοντικά, δεν βρήκε ηρωικό θάνατο στη μάχη, αλλά έπεσε άρρωστος από ηλίαση και δυσεντερία (και πιθανώς και ελονοσία) που προκάλεσε ραγδαία σήψη. Έναν αιώνα νωρίτερα, ο συμπατριώτης του λόρδος Byron, φημισμένος ρομαντικός ποιητής και ένθερμος φιλέλληνας, είχε και εκείνος χαθεί νεότατος στο Μεσολόγγι, από βαρύ κρυολόγημα με την ίδια ακριβώς κατάληξη.

Έχοντας ήδη υπόψη τη βιογραφία του Byron και διαβάζοντας την κατατοπιστικότατη εισαγωγή και το διεξοδικό χρονολόγιο που συνέταξαν ο Ηλίας Γκρης και η Κερασία Κάραλη - οι οποίοι επίσης ανθολόγησαν και μετέφρασαν τό μισό περίπου από το συνολικό ποιητικό έργο του Brooke - στην αφιερωματική έκδοση Rupert Brooke: Ποιήματα, ο Ποιητής και η Σκύρος (Γκοβόστης 2015), παρατηρούμε ενδιαφέρουσες ομοιότητες στο θυελλώδη βίο και το πρόωρο, άδικο τέλος των δυο ποιητών.

KALAMATA:21 (2015)

Kalamata Rising: Μια πόλη που εγείρεται

Το έτος 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης και την έκδοση του πρώτου διπλωματικού κειμένου των επαναστατημένων Ελλήνων (Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς), όπου συμπυκνώνονται οι αξίες του ελληνικού πολιτισμού, εμπνεόμενες και διαπνεόμενες από τις αρχές του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Τις δυο αυτές αλληλένδετες και θεμελιώδεις για την εθνική υπόσταση της χώρας μας επετείους μνημόνευσε ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας, ανοίγοντας τη συνέντευξη τύπου η οποία δόθηκε στο Μουσείο Μπενάκη στις 23 Ιουνίου του 2015 και ώρα 12:30 το μεσημέρι, σε ειδική εκδήλωση με θέμα την υποψηφιότητα της πόλης του ως Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας για το 2021.

Με το λεκτικό KALAMATA:21 και το προωθητικό σύνθημα "Kalamata Rising", η διεκδίκηση του τίτλου της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας από την Καλαμάτα χαρακτηρίζεται από νεανικό δυναμισμό, μαχητική αισιοδοξία εν μέσω της περιρρέουσας οικονομικής αποτελμάτωσης και πλήρη συμπόρευση με τα σύγχρονα κοινωνικά, πολιτισμικά και τεχνολογικά δεδομένα.

Νέος Κόσμος, 21/6/15

Οι πράσινοι άνθρωποι μας παρακολουθούν με βλέμμα βλοσυρό.

Σταθμός Μετρό Δάφνης, 1/6/15

Να προσγειωθώ;

Παλαιό Φάληρο, 31/5/15 - II

Μοιάζει με παραμυθένιο κήπο (το "κάψιμο" από το υπερβολικό φως τονίζει το εφέ), αλλά δεν είναι παρά ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο στο Παλαιό Φάληρο, λίγο πριν αγοραστεί και χτιστεί.

Παλαιό Φάληρο, 31/5/15 - I

Μοιάζει με παραμυθένιο κήπο (το "κάψιμο" από το υπερβολικό φως τονίζει το εφέ), αλλά δεν είναι παρά ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο στο Παλαιό Φάληρο, λίγο πριν αγοραστεί και χτιστεί.

Bad Wolf (2010)

Μια πορφυρή ιστορία σε μαύρο & άσπρο

"Αν είχα έναν κόσμο δικό μου, όλα θα ήταν παράλογα. Τίποτα δεν θα ήταν όπως είναι, γιατί τα πάντα θα ήταν όπως δεν είναι. Και αντίστροφα, όπως είναι δεν θα ήταν και όπως δεν είναι, θα ήταν. Καταλαβαίνεις;"

Μικρές Ιστορίες Φόνων (2015)

Each man kills the thing he loves

Οι νεκροί δεν μιλούν. Είναι φορές που ο θάνατός τους εξυπηρετεί ακριβώς αυτό, τη διατήρηση της σιωπής τους. Άλλοτε, πάλι, τους λυτρώνει από την τυραννία των μυστικών που κουβαλούν. Θα είχαν πολλά να μας διηγηθούν, αν μιλούσαν - ιδίως εκείνοι που έφυγαν απ' τον κόσμο αυτόν πρόωρα και βίαια. Ο χαμός τους, εξάλλου, δεν αναιρεί τις ιστορίες τους, δεν διαγράφει την αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν σ' αυτόν ούτε εκείνων που επακολούθησαν. Αν οι νεκροί μιλούσαν, θα έλεγαν μόνο την αλήθεια, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και ίσως σωπαίνουν επειδή κανείς δεν τους ακούει - όχι μόνο γιατί δεν θέλει, μα και γιατί δεν ξέρει πώς.

Μικρές Ιστορίες Φόνων (2016)

Each man kills the thing he loves

Οι νεκροί δεν μιλούν. Είναι φορές που ο θάνατός τους εξυπηρετεί ακριβώς αυτό, τη διατήρηση της σιωπής τους. Άλλοτε, πάλι, τους λυτρώνει από την τυραννία των μυστικών που κουβαλούν. Θα είχαν πολλά να μας διηγηθούν, αν μιλούσαν - ιδίως εκείνοι που έφυγαν απ' τον κόσμο αυτόν πρόωρα και βίαια. Ο χαμός τους, εξάλλου, δεν αναιρεί τις ιστορίες τους, δεν διαγράφει την αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν σ' αυτόν ούτε εκείνων που επακολούθησαν. Αν οι νεκροί μιλούσαν, θα έλεγαν μόνο την αλήθεια, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και ίσως σωπαίνουν επειδή κανείς δεν τους ακούει - όχι μόνο γιατί δεν θέλει, μα και γιατί δεν ξέρει πώς.

Απ' το κελί της φυλακής όπου και η ίδια είναι κλεισμένη με την κατηγορία του φόνου, μια πρώην δημοφιλής τηλεπαρουσιάστρια μας παρακινεί να αφουγκραστούμε τη φωνή των νεκρών, αναπολώντας ανάλογα θέματα που πέρασαν κατά καιρούς από την τύπου reality εκπομπή της και δίνοντας το λόγο σε θύματα δολοφονίας, αλλά και στους θύτες - φυσικούς είτε ηθικούς αυτουργούς, εκ προμελέτης ή εξ αμελείας.

Συνέντευξη με τον Δημήτρη Καρατζιά (2015)

Η δημιουργία δεν είναι υποχρέωση, είναι καθήκον

Σκηνοθέτης, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, δημιουργός και "ψυχή" του Πολυχώρου Vault στο Βοτανικό, ο Δημήτρης Καρατζιάς είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που σε πείσμα των καιρών επιμένουν στην υλοποίηση των οραμάτων τους, με γνήσιο πάθος και χωρίς φόβο ούτε "εκπτώσεις". Με αφορμή το συγκλονιστικό θεατρικό του έργο Πνιγμονή (βασισμένο στο Σπίτι της Bernarda Alba του Lorca), το οποίο παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Vault σε σκηνοθεσία του ίδιου, εξηγεί τους λόγους για την επιλογή του τίτλου και τη μεταφορά της υπόθεσης από την Ισπανία του 1936 στη σύγχρονη Ανατολική Τουρκία και εκθέτει τις απόψεις του για τη θέση και την επιδραστική ισχύ της τέχνης του θεάτρου στη σημερινή ελληνική "κοινωνία της κρίσης".

Γιατί "Πνιγμονή" και γιατί Τουρκία του 2013;

Πνιγμονή είναι η ασφυξία που προκαλείται από απόφραξη των αναπνευστικών οδών λόγω στραγγαλισμού, πνιγμού ή άλλης αιτίας.

Πνιγμονή (2014)

Εσμέν οίον έσμεν, ουκ ερώ κακόν, γυναίκες

Σ' ένα απομακρυσμένο χωριό της ανατολικής Τουρκίας, το οποίο εν έτει 2013 δεν έχει πάρει είδηση από κοινωνική πρόοδο, οχτώ γυναίκες ζουν κλεισμένες σ' ένα σπίτι χτυπημένο από πένθος, σχεδόν χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο: η δυο φορές χήρα Hadise Alda με τις πέντε ανύπαντρες κόρες της (μια από τις οποίες υποφέρει από χρόνια προβλήματα υγείας), τη μισότρελη μάνα της Zafira και την οικονόμο τους, Ulviye. Αυταρχική και απόλυτη στις ιδέες και τις αποφάσεις της, η Hadise διοικεί το σπίτι της με πυγμή σιδερένια, αρνούμενη ως και ν' αφήσει τις κόρες της να κοιτάξουν έξω απ' το παράθυρο, μην τυχόν και τις πιάσουν στο στόμα τους οι χωριανοί. Ώσπου ο αρραβώνας της πρωτότοκης Nuran αρχίζει να αναμοχλεύει καταπιεσμένους πόθους και πάθη, κλονίζοντας το απάνθρωπο οικογενειακό κατεστημένο...

Βασισμένη στο εμβληματικό Σπίτι της Bernarda Alba του Lorca, η Πνιγμονή του Δημήτρη Καρατζιά διατηρεί ακέραιο το ασφυκτικό κλίμα του πρωτοτύπου, υπερτονίζοντας μάλιστα το συναίσθημα εγκλωβισμού των ηρωίδων - όχι μονάχα μέσα στον κλειστό χώρο που τις περιορίζει σωματικά, μα και στην απολιθωματική νοοτροπία την οποία συντηρεί η δεσποτική συμπεριφορά της μητέρας.

Birdy, το Αγόρι Πουλί (2014)

Με τα φτερά της ευαισθησίας

Ο Al και ο Birdy ήταν φίλοι κολλητοί από παιδιά. Γιος Ιταλών μεταναστών στην Αμερική, φαινομενικά τυπικός έφηβος του καιρού του ο πρώτος, ιδιόρρυθμη επιστημονική διάνοια και προσηλωμένος στα όνειρα και τις φαντασιώσεις του ο δεύτερος. Τόσο προσηλωμένος, μάλιστα, ώστε ήταν βέβαιος πως θα καταφέρει να πετάξει - εξ ου και το παρατσούκλι του, "το αγόρι πουλί".

Χρόνια αφότου τους χώρισε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, οι δυο φίλοι θα ξαναβρεθούν στο κελί ενός στρατιωτικού ψυχιατρείου, όπου ο Birdy νοσηλεύεται σε κατατονική κατάσταση, παριστάνοντας το πουλί. Ο λοχίας πλέον Al, τραυματίας και ο ίδιος, είναι το τελευταίο "χαρτί" του γιατρού Weiss για να αποφύγει τον οριστικό εγκλεισμό του Birdy σε άσυλο ανιάτων, ελπίζοντας πως οι αναμνήσεις απ' το παρελθόν θα τον επαναφέρουν στον κόσμο των ανθρώπων.

Η κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος του William Wharton - εν μέρει βασισμένου στη βιογραφία του Σέρβου εφευρέτη Nikola Tesla - από τον Alan Parker (1984) υμνήθηκε ως αντιπολεμική καταγγελία, έχοντας μεταφέρει την υπόθεση στην πιο σύγχρονη, πρόσφατη τότε και ακανθώδη για τους Αμερικανούς εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ.

Παλαιό Φάληρο, 5/1/15

Αυτήν τη φορά, το "X" δεν έδειξε το σημείο.