Ιερή ώρα φαγητού για την ιπτάμενη πανίδα των πάρκων, που όλο και κάτι βρίσκει να τσιμπήσει μες στη χλόη. Σε πρώτο πλάνο, ένα σκουρόχρωμο περιστέρι επιδεικνύει την εντυπωσιακή παλέτα των φτερών του, ενώ πιο πίσω ένα άλλο έχει αφοσιωθεί στην απογευματινή του κούρα ομορφιάς.
Το ξαδελφάκι του Λευτέρη έχει εμφανώς καλύτερη τύχη από κείνον μ' ένα θρυμματισμένο ξερό κουλούρι.
Το ξαδελφάκι του Λευτέρη έχει εμφανώς καλύτερη τύχη από κείνον μ' ένα θρυμματισμένο ξερό κουλούρι.
Κι άλλο ένα λίγο παρακάτω, κρυμμένο μέσα σε μια αθέλητη χρωματική πανδαισία άχρηστης πλέον οργανικής και ανόργανης ύλης.
Μια μικρή έκρηξη χρώματος στο γκρίζο της ασφάλτου, καθώς ένα νεράντζι προσγειώνεται αίφνης απ' το πουθενά και κυλάει προς τα πόδια μου.
Εντελώς τώρα πια αφημένο στο έλεος της εγκατάλειψης και της φθοράς, το μικρό κτίσμα που κάποτε ήταν αποθήκη εξακολουθεί, ωστόσο, να αντιστέκεται στα στοιχεία.
Μια πειραματική σύνθεσή μου με ρυθμική απαγγελία σε στυλ slam, πάνω στο ποίημα της Ελένης Χωρεάνθη Εις Εαυτόν. Μουσική, φωνή και βίντεο δικά μου. Η ηχογράφηση της φωνής έγινε στο σπίτι με πρόγραμμα και εξοπλισμό ελαφρώς προϊστορικά, εξ ου και τα απροσδόκητα "εφέ". Βγήκε αρκετά "ραδιοφωνική" με τονισμένα τα "σίγμα", αλλά επειδή ταιριάζει στο ύφος και το νόημα του τραγουδιού, την άφησα σχεδόν όπως ήταν. Το βίντεο αυτό είναι αφιερωμένο στη μητέρα μου Ελένη Χωρεάνθη, δώρο για τα 25α ;-) γενέθλιά της.
Η αποψινή μας καλλιτεχνική πρόκληση έχει τον τίτλο "3 Markers" και μας ζητά ακριβώς αυτό: να ζωγραφίσουμε κάτι με τρεις μονάχα μαρκαδόρους της επιλογής μας. Ο τρόπος με τον οποίο θα τους χρησιμοποιήσουμε είναι εντελώς ελεύθερος, όπως και το θέμα. Για τη δική μου εκδοχή, που αποτίνει συμβολικό φόρο τιμής στα βιντεοπαιχνίδια Machinarium & Mechanism, προτίμησα μαρκαδοράκια λεπτής γραφής, ακολουθώντας το χρωματικό σύστημα RGB (δηλαδή κόκκινο, πράσινο & μπλε). Η συμμετοχή της Βερίνας, εδώ.
Άλλο ένα συνταξιούχο νοικοκυριό εξορίζεται στη χώρα των αχρήστων για να δώσει τόπο στα "νιάτα". Τα αυτοκόλλητα στα πορτάκια της βιβλιοθήκης - απόηχος και των δικών μας παιδικών χρόνων - με τρελαίνουν.
Δεν πετυχαίνω συχνά ανοιχτά τα ερμάρια του ηλεκτρικού στο δρόμο. Αυτό εδώ, δίπλα στη στάση λεωφορείων στην Πλατεία Φιλικής Εταιρείας, έτυχε σήμερα να μου κάνει τη χάρη. Ίσα που πρόλαβα να απαθανατίσω το εσωτερικό του, γιατί δυο λεπτά αργότερα ο κύριος που στέκεται στο βάθος ήρθε και έκλεισε την πόρτα. Το δυσοίωνο graffiti στα δεξιά, πλάι στο κίτρινο προειδοποιητικό σήμα, το πρόσεξα ενώ επεξεργαζόμουν τη φωτογραφία.
Ένα ζευγάρι δεκοχτούρες που ενδημούν τον τελευταίο καιρό, έχτισαν τη φωλιά τους στην πίσω βεράντα, στην άκρη του κιγκλιδώματος. Έκαναν τα αυγουλάκια τους και τα κλωσσούν εκ περιτροπής. Εδώ, η μια τους (μάλλον η θηλυκιά, γιατί είναι λίγο πιο μικρόσωμη) επί το έργον, αδιαφορώντας πλήρως για την παρουσία μας και το flash της μηχανής.
Από δω ο Λευτέρης το περιστέρι (και από δω η κατά συνθήκην νονά του, η οποία λίγο αργότερα παράκουσε τη λέξη "περιστέρι" περνώντας την για το συγκεκριμένο όνομα). Επί δέκα ολόκληρα λεπτά πάλευε με το ξεροκόμματο του κουλουριού, χωρίς να καταφέρνει να το τσιμπήσει και δίχως να το βάζει κάτω, αγνοώντας επιδεικτικά τους διερχόμενους. Πλησίαζε, απομακρυνόταν, υπολόγιζε αποστάσεις και γωνίες "επίθεσης", ορμούσε και ξανά από την αρχή. Αν δεν φοβόμουν μη χάσω το λεωφορείο, θα στεκόμουν να παρακολουθήσω και να καταγράψω την ηρωική αναμέτρηση ως το (όποιο της) τέλος.
Από δω ο Λευτέρης το περιστέρι (και από δω η κατά συνθήκην νονά του, η οποία λίγο αργότερα παράκουσε τη λέξη "περιστέρι" περνώντας την για το συγκεκριμένο όνομα). Επί δέκα ολόκληρα λεπτά πάλευε με το ξεροκόμματο του κουλουριού, χωρίς να καταφέρνει να το τσιμπήσει και δίχως να το βάζει κάτω, αγνοώντας επιδεικτικά τους διερχόμενους. Πλησίαζε, απομακρυνόταν, υπολόγιζε αποστάσεις και γωνίες "επίθεσης", ορμούσε και ξανά από την αρχή. Αν δεν φοβόμουν μη χάσω το λεωφορείο, θα στεκόμουν να παρακολουθήσω και να καταγράψω την ηρωική αναμέτρηση ως το (όποιο της) τέλος.
Αυτήν τη φορά, η καλλιτεχνική πρόκληση του DeviantArt επιτάσσει τη μετατροπή του μισού μας προσώπου από φωτογραφικό μας πορτρέτο σε χαρακτήρα κόμικ. Και πάλι την ανακάλυψε και την πρότεινε η Βερίνα (η δική της συμμετοχή ΕΔΩ). Η φάτσα μου στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο βγήκε με κάτι από vamp του '40-'50 και συγκεκριμένα από τη neo-noir ταινία Farewell My Lovely (1975), μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Raymond Chandler (1940).
Επιτέλους, την καθάρισαν από τις φρικαλέες μουντζούρες που βέβηλα και θλιβερά την είχαν καλύψει. Αποκατεστημένη πλέον και αστραφτερή, η υπέροχη διακοσμητική πυραμίδα κοντά στο Α' Νεκροταφείο - με το εμπνευσμένο από τον Πτολεμαίο και σχεδιασμένο με βυζαντινή τεχνοτροπία ζωδιακό ημερολόγιο - στολίζει και πάλι τον οδικό κόμβο, βγάζοντας τη γλώσσα στους βανδαλιστές της.
Κάτι - δεν ξέρω τι (ίσως ο προστάτης άγιος των άχρηστων αντικειμένων) - με έκανε να κοιτάξω μέσα στο συγκεκριμένο καλάθι αχρήστων. Και... τσα! "Βρείτε τα παπούτσια".
Μια μικρή αράχνη μετρά το δικό της χρόνο, αψηφώντας τον όγκο και τη φανταχτερή επισημότητα του ρολογιού.
