Ακρόπολη, 29/2/20

Παντού και πάντα θα εμφανίζεται απ' το πουθενά μια γάτα.

Νέος Κόσμος, 15/2/20

Υψηλή "τέχνη του δρόμου": εικαστικές παρεμβάσεις με υπογραφή.

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος (2020)

Όταν ουρλιάζει το φεγγάρι

Η Σονάτα για Πιάνο αρ. 14 σε ντο δίεση ελάσσονα, "quasi una fantasia" ("σαν φαντασία", δηλαδή μουσική σύνθεση με στοιχεία αυτοσχεδιασμού) του Ludwig van Beethoven γράφτηκε το 1801 και είναι αφιερωμένη στην εικοσάχρονη, τότε, μαθήτριά του, κόμισσα Giulietta Guicciardi. Ο τίτλος με τον οποίο έγινε ευρύτερα γνωστή - "Σονάτα του Σεληνόφωτος" - είναι μεταγενέστερος και οφείλεται στον ποιητή και μουσικοκριτικό Ludwig Rellstab, ο οποίος, πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Beethoven, παρομοίασε - συναισθησιακά, θα λέγαμε σήμερα - το πρώτο μέρος της σονάτας με την αντανάκλαση του φεγγαριού στα νερά της λίμνης Λουκέρνης. Αν και επικρίθηκε σφοδρά και λοιδορήθηκε από συναδέλφους του, η επισήμανση αυτή βρήκε ανταπόκριση στο ευρύ κοινό, με αποτέλεσμα η επονομασία "Σονάτα του Σεληνόφωτος" να καθιερωθεί, ανεπίσημα, ως ο τίτλος του έργου. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με την αφιέρωση της σονάτας στην Giulietta (που δεν έγινε, ωστόσο, παρά έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωσή της, ενώ τα χειρόγραφα του Beethoven μαρτυρούν την αρχική του πρόθεση να αφιερώσει το έργο στον Mozart - από την όπερα Don Giovanni του οποίου "δανείστηκε" αυτούσια τα τρίηχα των πρώτων μέτρων της σονάτας), καθώς και με το γεγονός ότι δεν επρόκειτο, προφανώς, για προϊόν ανάθεσης, αλλά αυθόρμητης έμπνευσης του συνθέτη, δημιούργησε μια πολυδιάστατη "μυθολογία" που εξακολουθεί, πάνω από δυο αιώνες αργότερα, να την περιβάλλει.