Οδοιπορικό στα άδυτα της ψυχής και της μνήμης
Μετά το σπαρακτικό επιστολικό του μυθιστόρημα Το Μαύρο Κουτί, ο Amos Oz χαμηλώνει τους τόνους και συνθέτει, όπως λέει ο ίδιος, "ένα έργο μουσικής δωματίου", σε κλίμακες ελάσσονες και με τη σοφία της ζωής πιο κατασταλαγμένη, μετουσιωμένη σε ποίηση χαμηλόφωνη, ψιθυριστή σχεδόν, τρυφερό αυτοσαρκασμό και γλυκιά, πονεμένη χαρά. Η αφήγηση είναι εδώ, εκ πρώτης όψεως, γραμμική, καθαρά παραδοσιακή από πλευράς τεχνικής, αφού το ύφος παραπέμπει φανερά στη Virginia Woolf, τις αδελφές Bronte, τον Flaubert και τον Stendhal. Η συνύπαρξη πολλών διαφορετικών χρονικών επιπέδων που πλέκονται μεταξύ τους σ' έναν ενιαίο ιστό, το άλλοτε κατακερματισμένο κι άλλοτε αείρροο εσωτερικό ταξίδι, ο "ελεύθερος πλάγιος λόγος" τον οποίο με μεγάλη μαεστρία χρησιμοποίησαν στα ψυχογραφικά τους μυθιστορήματα οι Γάλλοι συγγραφείς του περασμένου αιώνα, είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά του έργου αυτού, μαζί με την παντελή, συχνά, απουσία σημείων στίξης έτσι ώστε ο γραπτός λόγος να ακολουθεί πιστά την πορεία της σκέψης, τη χρήση του τρίτου προσώπου αντί για το πρώτο και του πρώτου αντί για το τρίτο, σε αντιδιαστολή με την παρουσία του δευτέρου, το οποίο υποδηλώνει την άμεση επικοινωνία με τον εαυτό μας. Ο εαυτός στο τρίτο πρόσωπο είναι απαστασιοποιημένος, ξένος πολλές φορές, για να θυμηθούμε και την περίφημη φράση του Rimbaud: "Je est un autre", "(ο) Εγώ είναι κάποιος άλλος".
