Παιγνιώδης προσέγγιση ενός αιτιολογικού μύθου
Η ύπαρξη και η διατήρηση του σατυρικού (ή σειληνικού) δράματος στην κλασική εποχή οφείλεται στην απαίτηση του κοινού να μείνει ζωντανή η διονυσιακή διάσταση της δραματικής ποίησης, η οποία εξέλιπε σταδιακά από την τραγωδία με την εξέλιξη του είδους. Η παρουσία των τραγόμορφων Σατύρων επί σκηνής αποτελούσε αναφορά στις βακχικές τελετές και φόρο τιμής στο Διόνυσο, στο πλαίσιο των εορτών του οποίου πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο οι δραματικοί αγώνες. Δύο μόνο σατυρικά δράματα διασώθηκαν ως τις μέρες μας, ο Κύκλωψ του Ευριπίδη και οι Ιχνευταί του Σοφοκλή (400 περίπου στίχοι του αρχικού έργου, μόνο τα 2/3 των οποίων είναι ακέραιοι), ενώ θέση σατυρικού δράματος κατείχε επίσης και η Άλκηστις του Ευριπίδη, όπου ο χαρακτήρας του Ηρακλή έχει ρόλο στην ουσία κωμικό.
Οι Ιχνευταί ή Ιχνευταί Σάτυροι ανακαλύφθηκαν στην Αίγυπτο, σε πάπυρο της Οξυρρύγχου που χρονολογείται γύρω στα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα και δημοσιεύθηκαν το 1912 από τον Arthur S. Hunt στον 9o τόμο των Oxyrrhynchus Papyri. Δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια ποια τραγική τετραλογία συμπλήρωναν.
