I. Ο ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΣ (L'AMOUREUX)
Κλασικό σχήμα του μεσαιωνικού λαϊκού θεάτρου, ο καλόκαρδος, εύπιστος και αφελής σύζυγος, το παμπόνηρο έτερόν του ήμισυ και ο εύγλωττος αλλά φοβιτσιάρης εραστής αποτελούν την πρωταγωνιστική τριάδα και σ' αυτή την "πολύ ωραία και χαρωπή φάρσα του Αγαπητικού", όπως χαρακτηρίζεται στο πρωτότυπο. Πυρήνας της είναι το απροσδόκητο, που βρίσκεται συνεχώς μπροστά στους πρωταγωνιστές αναγκάζοντάς τους να καταφεύγουν σε παράλογες λύσεις και να δημιουργούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, εξωφρενικές παρεξηγήσεις, με τη σιωπηρή συνενοχή του θεατή ο οποίος, απ' την πλευρά του, γνωρίζει όσα εκείνοι αγνοούν. Θύματα αυτής ακριβώς της άγνοιας, πέφτουν από τη μια γκάφα στην άλλη, προκαλώντας εκείνο το γέλιο που ο Bergson το ονομάζει "γέλιο ανωτερότητας" κι αφήνοντας στο τέλος μια αδιόρατη πίκρα, καθώς κανένα ψέμα δεν ξεσκεπάζεται και το αμάρτημα δεν μένει απλώς ατιμώρητο, αλλά μάλιστα επισφραγίζεται από την πλήρη ανοχή του συζύγου. Η κωμικοτραγική αυτή ιστορία μένει δίχως κάθαρση, σχεδόν ανολοκλήρωτη, υπογραμμίζοντας για μια ακόμα φορά την ανάγκη της κοινωνίας για τα έστω και συμβατικά διαπροσωπικά πλέγματα, ακόμα κι όταν αυτά υποσκάπτονται από μια επίσης δεδομένη αθέμιτη ηθικά συμπεριφορά, όπως είναι η μοιχεία στη συγκεκριμένη περίπτωση.
