Το ψευδεπίγραφο πορτρέτο ενός καταραμένου καλλιτέχνη
Άλλο ένα βιβλίο δεν θα 'φτανε για να μιλήσει κανείς γι' αυτό το μυθιστόρημα, πόσο μάλλον η περιορισμένη έκταση ενός εισαγωγικού σημειώματος. Όπως και να 'χει όμως το πράγμα, αξίζει, νομίζω, τον κόπο να αναφερθούμε τουλάχιστον στα σημαντικότερα στοιχεία που προσδίδουν στο κείμενο αυτό την εντελώς ξεχωριστή φυσιογνωμία του. Και πρώτα απ' όλα, στο ιδιόρρυθμο ύφος της αφήγησης: το πρώτο πρόσωπο που χρησιμποιείται είναι σχεδόν απογυμνωμένο συναισθηματικά - το "εγώ" του αφηγητή χάνεται, δίνοντας την εντύπωση ότι μιλά κάποιος τρίτος, αντικειμενικός παρατηρητής των γεγονότων και αφήνοντας τον αναγνώστη να επενδύσει ανάλογα τις σκηνές τόσο με τη φαντασία, όσο και με τη λογική του. Ο αφηγητής, που είναι και το πρωταγωνιστικό πρόσωπο της ιστορίας, περνά κυριολεκτικά "διά πυρός και σιδήρου" προκειμένου να ανακαλύψει την αληθινή καλλιτεχνική του φύση και συγχρόνως τον εαυτό του και τις ρίζες του.
Πρόκειται για το πορτρέτο του νεαρού καλλιτέχνη Tom Lynch, ο οποίος αντικρίζει το αντεστραμμένο - αλλά όχι απαραίτητα και πραγματικό - είδωλο της ψυχής του στους ανατριχιαστικούς πίνακες ενός άλλου, φανταστικού ζωγράφου και ταυτίζεται στο έπακρο μαζί του, ώσπου η καθαρτήρια πυρά - σταθερό σημείο αναφοράς - να φωτίσει τις μυστικές πτυχές του μύθου και να δώσει αν όχι τη λύση, τουλάχιστον μια προοπτική.
