Συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Αδαμόπουλο (2016)

Γλυκύς και τρυφερός, βαθύς και φιλοσοφημένος

Εικοστή πέμπτη χρονιά συνεχούς παρουσίας, με πολυάριθμες θεατρικές παραγωγές και παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για το έμμετρο παραμυθόδραμα του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου Ο Σιμιγδαλένιος, που φέτος ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου. Εικοστή τρίτη χρονιά κυκλοφορίας – και δωδέκατη έκδοση – του θεατρικού κειμένου από την Εστία, με τη θαυμάσια εικονογράφηση της Εύης Τσακνιά. Πολυσχιδής και πολύπλευρος δημιουργός (ηθοποιός, συγγραφέας, μεταφραστής, σκηνοθέτης, μουσικός, λιμπρετίστας, ραδιοφωνικός παραγωγός και ερασιτέχνης ξυλουργός – τα ξυλόγλυπτα έπιπλα και ο διάκοσμος του γραφείου του, το οποίο επίσης στεγάζει το "Μουσείο Σιμιγδαλένιου", αφιερωμένο αποκλειστικά στο έργο, είναι εξ ολοκλήρου δικής του κατασκευής), ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος αναπτύσσει την παραβολική διάσταση του Σιμιγδαλένιου, ορίζοντας τη θέση και την αξία της γνήσιας παραμυθικής αλληγορίας μέσα στον επικίνδυνα "παραμυθένιο" υλισμό του σύγχρονου κόσμου.

Σε Α' Πρόσωπο (2016)

Ο δικός μου "μαύρος καθρέφτης"

Από παιδί άκουγα τα χρώματα. Όχι μεταφορικά - στην κυριολεξία τα άκουγα, τα χρώματα ήταν ήχοι και οι ήχοι χρώματα. Ζωγράφιζα γιατί δεν ήξερα να γράφω μουσική κι έγραφα στίχους επειδή η ζωγραφική δεν έφτανε για να αποδώσει τη μουσική που έπαιζαν τα χρώματα μέσα στο κεφάλι μου: τουλάχιστον οι στίχοι είχαν ρυθμό χειροπιαστό, ακολουθούσαν νοερά τις φασματικές αυτές μελωδίες. Όταν αργότερα έμαθα τις νότες, ο μετρονόμος που διαρκώς χτυπούσε μέσα στο μυαλό μου χωρίς να ξέρω ούτε κανείς να μπορεί να μου εξηγήσει τι είναι, βρήκε επιτέλους το νόημά του. Το παζλ είχε συμπληρωθεί.