Σταθμός Μετρό Δάφνης, 26/6/16

Πλαστικό καροτσάκι κούκλας παρατημένο μπροστά σ' έναν κάδο σκουπιδιών, σε στάση λεωφορείων στη Δάφνη (η φωτό βγήκε λίγο θολή εξαιτίας μυστηριώδους απορρύθμισης του κινητού μου).

Η Patti Smith στην Αθήνα (2016)

Κάποτε θα ανυψωθούμε προς το φως

Την έχουν επονομάσει "πριγκίπισσα της οργής", "φύλακα του φλέγματος", "ιέρεια της rock", "άγριο άλογο του rock & roll" αλλά και "γιαγιά του punk" - η ίδια, ωστόσο, αρνείται με βδελυγμία το τελευταίο. Οι νευρώδεις μελωδίες, οι επαναστατικοί στίχοι και η εξαιρετικά εκφραστική φωνή της, σε συνδυασμό με τη χαρακτηριστική της εμφάνιση, την καθιστούν ούτως ή άλλως ιδιάζουσα περίπτωση δημιουργού και ερμηνεύτριας, πέρα από μουσικά είδη, ύφη και κατατάξεις. Αν και πρωτοπαρουσιάστηκε σε μια εποχή όπου "φοριόταν" ο θυμός εναντίον του κατεστημένου μέσα από καταχρήσεις και ακραία αντισυμβατικούς τρόπους ζωής, η Patti Smith κατόρθωσε να αποφύγει την παγίδα του επικαιρικού και να αφήσει το στίγμα της ως απαράκαμπτη μορφή των σύγχρονων μουσικών πραγμάτων. Το πρώτο της άλμπουμ, Horses, βγήκε το 1975 και ακολούθησαν άλλα δέκα, με πιο πρόσφατο το ονειρικό Banga (2012).

Εικαστικός επίσης και ποιήτρια, έχει εκδώσει αρκετές ποιητικές συλλογές, το λεύκωμα Strange Messenger (2003) από την ομότιτλη ατομική έκθεση ζωγραφικής της και δυο αυτοβιογραφικά αφηγήματα, Just Kids και M Train.

Δυο Παιδικά Βιβλία για την Προσφυγιά & τη Διαφορετικότητα

I. ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ AMIR (2015)

Ένα συγκινητικό παραμύθι που δεν είναι ακριβώς παραμύθι μας διηγείται η Άννα Κοντολέων στο καινούργιο της βιβλίο για παιδιά: την ιστορία του Amir, ενός μικρού πρόσφυγα απ' την Ανατολή, ο οποίος ναυαγεί στην Ελλάδα (ή σε μια ακτή που πιθανώς είναι ελληνική) και πασχίζει να επιβιώσει όπως μπορεί, με μοναδικό στήριγμα την παρέα ενός αδέσποτου σκύλου. Αν και το όνομά του, Amir, σημαίνει όντως "πρίγκιπας" στα Αραβικά, μόνο σαν πρίγκιπα δεν τον υποδέχεται η χώρα όπου τον ξέβρασαν τα κύματα, πνιγμένη και η ίδια στα δικά της προβλήματα και βάσανα. Ξεκομμένος απ' τα συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα και κυνηγημένος από τη μια κακοτυχία μετά την άλλη, ο υπερήφανος Amir αρνείται πεισματικά να καταφύγει στον εξευτελισμό της ζητιανιάς ή να δεχτεί "ελεημοσύνη" και προσπαθεί όσο γίνεται ευπρεπώς να βρει κατάλυμα και τροφή για τον εαυτό του και τον Malik, το πιστό σκυλί που δεν πτοείται απ' τη σκληρότητα και την αδιαφορία των ανθρώπων.

Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σκληροί και αδιάφοροι. Υπάρχουν βέβαια εκείνοι που ενώ συμπονούν, διστάζουν να βοηθήσουν για θεμιτούς και μη λόγους, καθώς και όσοι φανερά δεν ανέχονται να "μολυνθεί" η επίφαση της ευζωίας τους από το... αντιαισθητικό θέαμα της δυστυχίας (ή παρακινούνται από καθαρή μοχθηρία και διαστροφή, όπως ο γέρος που δηλητηριάζει τα αδέσποτα). Υπάρχουν επίσης αυτοί που προστρέχουν μεμονωμένα και διακριτικά, από προσωπική τους ευαισθησία, αλλά και εκείνοι που ασχολούνται σε ευρύτερη κλίμακα, έμπρακτα και οργανωμένα, με τα ακανθώδη κοινωνικά ζητήματα.

Συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Αδαμόπουλο (2016)

Απ' τον απέραντο θρήνο στην έντονη βακχεία

Τελειώνοντας, πριν λίγους μήνες, μια συνέντευξή μας για το έμμετρο παραμυθόδραμά του Ο Σιμιγδαλένιος (που παίχτηκε τη φετινή σεζόν για εφτά μήνες στο Εθνικό Θέατρο), ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος ανέφερε το επίσης έμμετρο θεατρικό του Οχιναιλέγοντας, που η τουρκική του μετάφραση μόλις εκείνες τις ημέρες είχε εκδοθεί στη γείτονα χώρα. Άφησε έτσι ανοιχτό ένα παράθυρο για μια άλλη συνέντευξη, με αποκλειστικό θέμα το καινούργιο αυτό έργο, θεατρικό όπως και ο Σιμιγδαλένιος, συγχρόνως όμως και ένα ποιητικό, λογοτεχνικό κείμενο που διαβάζεται πολύ ευχάριστα μόνο του...

Τίτλος ασυνήθιστος και άκρως προκλητικός για την περιέργεια το Οχιναιλέγοντας.

"Οχιναιλέγοντας φριχτά, μ' απέραντη ευκολία"... Ήταν ένας νεολογισμός δικός μου σ' έναν στίχο ερημίτη, μόνο του, που τον είχα φτιάξει παλιά. Τον έλεγα μετά κάθε τόσο, σαρκαστικά, στη Μαργαρίτα Καραπάνου όταν έγραφε το Ναι, θέλοντας να της δείξω πως τελικά δεν λέει ποτέ της "ναι" στη ζωή, μα διαρκώς "οχιναιλέγει". Κι ύστερα, πολλά χρόνια μετά - δέκα, γράφοντας το θεατρικό - ο στίχος φτερούγισε κι ήρθε κι έκατσε μόνος του, στην αρχή αρχή του έργου: Στο πρώτο κιόλας χορικό, όπου ο Χορός των Φρουρών του Έρωτα υμνεί το θεό του. Κι αμέσως ήξερα πως η καινούργια μου λέξη - που ήταν μέσα μου παλιά και χιλιοειπωμένη πλέον - δεν μπορούσε παρά να είναι και ο τίτλος του βιβλίου.

Συνέντευξη με τους Nicci French (2016)

Το τίμημα της αλήθειας είναι δυσβάστακτο

Σπάνια λογοτεχνικές συνεργασίες έχουν στεφθεί με τόσο εντυπωσιακή και μακρόχρονη επιτυχία όσο η σύμπραξη των πρώην δημοσιογράφων, συντρόφων και στη ζωή Nicci Gerrard και Sean French, γνωστότερων με τον portmanteau συνδυασμό των ονομάτων τους: Nicci French. Εκείνη εκδηλωτική και εκφραστική, εκείνος πιο συγκρατημένος, με υπόγειο χιούμορ που πρέπει να ξανασκεφτείς τα λόγια του για να το πιάσεις. Η διεθνώς ευπώλητη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων τους με ηρωίδα την ψυχοθεραπεύτρια Frieda Klein, καθώς και το αυτόνομο ψυχολογικό thriller Επιστροφή από το Σκοτάδι, κυκλοφορούν στη χώρα μας από τις εκδόσεις Διόπτρα. Με την ευκαιρία της πρόσφατης επίσκεψής τους στην Αθήνα, επιχειρούν να λύσουν εύλογες και μη απορίες στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης όσο και συναρπαστικής συζήτησης.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι γράφετε μαζί.

NICCI GERRARD: Πράγματι. Το γράψιμο κατά κανόνα είναι μια άκρως προσωπική, μοναχική ενασχόληση. Σαν να αντικρίζεις το γυμνό σκελετό του έργου σου.