Οι γιαχνιστές πατάτες του παππού μου προξενούσαν συνήθως ακατάσχετη σιελόρροια στους καλεσμένους του πολύ πριν σερβιριστούν στο τραπέζι, μαζί με μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων. Ήταν η σπεσιαλιτέ του, για την οποία καυχιόταν με αθώο καμάρι. Απόλυτα θεμιτό, άλλωστε, αφού η επιτυχία του συγκεκριμένου πιάτου ήταν, λίγο πολύ, εγγυημένη.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τις νεολογικές "πατέντες" του lockdown.
Τον Ουαλό - γεννημένο στο Κάρντιφ το 1949 - συγγραφέα Ken Follett τον πρωτογνώρισε στους Έλληνες αναγνώστες το εβδομαδιαίο περιοδικό Γυναίκα, στα τέλη της δεκαετίας του '70 με αρχές του '80, δημοσιεύοντας σε συνέχειες Το Μάτι της Βελόνας (1978), το πρώτο μυθιστόρημα που ο Follett εξέδωσε με το αληθινό του όνομα. Το από τότε έκδηλο ενδιαφέρον του για την ιστορία (Το Μάτι της Βελόνας διαδραματίζεται στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) εξερευνήθηκε εντατικά στα επόμενα βιβλία του, τόσο στα αμιγώς λογοτεχνικά - συχνά σε συνδυασμό με το κατασκοπικό και το αστυνομικό μυστήριο, καθώς και τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό - όσο και στο ιστορικό αφήγημα Τα Φτερά των Αετών.
Πολυγραφότατος, πολυβραβευμένος και πολυμεταφρασμένος, με έντονη εκπαιδευτική και φιλανθρωπική δράση, τιμημένος με το Σταυρό του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την προσφορά του στα γράμματα, ο Follett είδε πολλά απ' τα εμβληματικά του έργα, όπως Ένας Κόσμος χωρίς Τέλος, Ο Τρίτος Δίδυμος, The Key to Rebecca και Οι Στυλοβάτες της Γης, να διασκευάζονται για την οθόνη (το τελευταίο, μάλιστα, έγινε και βιντεοπαιχνίδι).
Η βαριά ευωδιά του μούστου μού έφερνε πάντα ένα σκάσιμο, ιδίως ύστερα απ' τα νερομπούλια που μας τάιζε η θεία Μερόπη για να μη μας βαραίνουν, λέει, το στομάχι. Βέβαια η μουσταλευριά για επιδόρπιο αναιρούσε την ευγενή αυτήν πρόθεση, σε συνδυασμό, μάλιστα, με τα σκυλάδικα που έπαιζε το ραδιόφωνο στο παρασκήνιο όσο τρώγαμε. Εκείνη ειδικά την ημέρα, με είχε πιάσει τέτοιος κοιλόπονος μετά το φαΐ, που βγήκα στον κήπο να περπατήσω λιγάκι, μπας και συνέρθω.
