Η θεατρική πράξη ως παιδαγωγικό μέσο
Με το θεατρικό παιχνίδι ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή όταν πήγαινα ακόμα σχολείο, χάρη στη μακρόχρονη οικογενειακή μας φιλία με το σκηνοθέτη, ηθοποιό και καθηγητή θεατρικής αγωγής Γιώργο Γαλάντη, ο οποίος τότε έβγαζε επίσης το ιστορικό περιοδικό Διαβάζω. Δεν είχα καν υπόψη μου το θεατρικό παιχνίδι, καθώς ήταν κάτι νεοφανές - ή, έστω, ελάχιστα οικείο - και όχι μονάχα για μένα, αλλά, απ' όσο τουλάχιστον είμαι σε θέση να γνωρίζω, γενικότερα στη χώρα μας. Και ο Γαλάντης, που την εποχή εκείνη δίδασκε εκφραστική κίνηση και αυτοσχεδιασμό σε τμήμα το οποίο στεγαζόταν στη σχολή χορού της Πηνελόπης Πίκουλα (και ενώ ήταν στην ουσία αυτόνομο, συμμετείχαν σ' αυτό και μαθήτριες από τη σχολή χορού), είχε εισαγάγει ένα καινό, από κάθε άποψη, δαιμόνιο: μια μορφή θεατρικού παιχνιδιού με εντελώς ιδιαίτερη ταυτότητα, εμπνευσμένη από τη δική του ενασχόληση και βαθιά βιωματική σχέση με την τέχνη της κίνησης, του θεάτρου και της κίνησης μέσα στο θέατρο.