Το πολύ ιδιαίτερο, πολύχρωμο και πολυσυλλεκτικό υφολογικά εσωτερικό του Cafe Μύρτιλλο στο Πάρκο ΚΑΠΑΨ - μιας καινοτόμου αυτοδύναμης εργασιακής και εκπαιδευτικής μονάδας η οποία προσλαμβάνει άτομα από ευάλωτες ομάδες, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως πολυχώρος λόγου & τέχνης. Φιλοξενείται μόνιμη έκθεση ιστορικών μηχανημάτων στα οποία εκπαιδεύονταν οι ανάπηροι πολέμου, μέσα στη δεκαετία '50-'60.
Το πολύ ιδιαίτερο, πολύχρωμο και πολυσυλλεκτικό υφολογικά εσωτερικό του Cafe Μύρτιλλο στο Πάρκο ΚΑΠΑΨ - μιας καινοτόμου αυτοδύναμης εργασιακής και εκπαιδευτικής μονάδας η οποία προσλαμβάνει άτομα από ευάλωτες ομάδες, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως πολυχώρος λόγου & τέχνης. Φιλοξενείται μόνιμη έκθεση ιστορικών μηχανημάτων στα οποία εκπαιδεύονταν οι ανάπηροι πολέμου, μέσα στη δεκαετία '50-'60.
Το πολύ ιδιαίτερο, πολύχρωμο και πολυσυλλεκτικό υφολογικά εσωτερικό του Cafe Μύρτιλλο στο Πάρκο ΚΑΠΑΨ - μιας καινοτόμου αυτοδύναμης εργασιακής και εκπαιδευτικής μονάδας η οποία προσλαμβάνει άτομα από ευάλωτες ομάδες, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως πολυχώρος λόγου & τέχνης. Φιλοξενείται μόνιμη έκθεση ιστορικών μηχανημάτων στα οποία εκπαιδεύονταν οι ανάπηροι πολέμου, μέσα στη δεκαετία '50-'60.
"This road is my road, this road is your road, this road is our road."
Και ποιος δεν έχει βρεθεί σε ουρά... Και ποιος δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με επίδοξους "σφετεριστές" της θέσης του στην ουρά, που παντοιοτρόπως θα επιχειρήσουν να τον παρακάμψουν με σκοπό να προηγηθούν - είτε προβάλλοντας κάποια πρόφαση, είτε αποσπώντας του την προσοχή, είτε μπαίνοντας "πραξικοπηματικά" μπροστά του δίχως να θεωρούν καν απαραίτητη μια, έστω και προσχηματική, εξήγηση ή δικαιολογία. Το οχληρό αυτό φαινόμενο της αστικής καθημερινότητας, η επίμονη παράβαση ενός άγραφου κανόνα όπως η υπομονετική αναμονή με σεβασμό της προτεραιότητας, γίνεται για τον πολυβραβευμένο Αμερικανό θεατρικό συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιό Israel Horovitz η αφορμή ώστε να καυτηριάσει αμείλικτα την πλεονεξία, τον εγωκεντρισμό και τη μωροφιλοδοξία του σύγχρονου καταναλωτή ανθρώπου, του αλλοτριωμένου σε εγκληματικό βαθμό απ' τον ακραίο, θεοποιημένο υλισμό της εποχής μας.
Πέντε άτομα - τέσσερις άντρες και μια γυναίκα - καταφθάνουν για να σταθούν στη σειρά πίσω από μια γραμμή χαραγμένη στο έδαφος ενός απροσδιόριστου πάρκου. Το λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό δεν τον γνωρίζουμε ούτε θα τον μάθουμε ποτέ: δεν πρόκειται, άλλωστε, για το εστιακό σημείο της υπόθεσης. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι το τι θα διαδραματιστεί μεταξύ των (αντι)ηρώων της ιστορίας, στη μανιώδη τους προσπάθεια να εξασφαλίσουν, ο καθένας για τον εαυτό του και με κάθε δυνατό, θεμιτό ή (κυρίως) αθέμιτο μέσο, την περιπόθητη πρώτη θέση στην ουρά.
Δυο κουτσουρεμένοι κορμοί, παράδοξα "γλυπτά" σε στάση ικεσίας, στην άκρη της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.
Δυο κουτσουρεμένοι κορμοί, παράδοξα "γλυπτά" σε στάση ικεσίας, στην άκρη της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.
Δεν ξέρω ποιος και για ποιο λόγο πέταξε στο δρόμο ολόκληρη φραντζόλα ψωμί, πάντως το περιστέρι έκανε την τύχη του.
Η ζωή της Αγγελικής (ή Αγγέλικας) Νίκλη, μητέρας του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, κάθε άλλο παρά υπήρξε ρόδινη. Στα δεκατρία της μόλις χρόνια πουλήθηκε από τους γονείς της στον ηλικιωμένο κόντε Νικόλαο Σολωμό, ως υπηρέτρια με τον παράλληλο ρόλο της "μαντενούτα" (από το ιταλικό mantenuta: "συντηρούμενη") - ένα είδος μόνιμης, "οικόσιτης" ερωμένης στο περιθώριο του νόμιμου γάμου του, με όλα τα καθήκοντα μιας πραγματικής συζύγου αλλά χωρίς κανένα απ' τα δικαιώματά της. Μαζί του απέκτησε δυο γιους, τον Διονύσιο και τον Δημήτριο, τους οποίους ο πατέρας τους δεν αναγνώρισε παρά μονάχα την παραμονή του θανάτου του (οπότε και "αποκατέστησε" επιτέλους την Αγγέλικα, έχοντας ήδη χάσει την πρώτη του γυναίκα). Το στίγμα του "μούλου", δηλαδή του νόθου, συνόδευε διαρκώς τα δυο παιδιά απ' την πιο τρυφερή τους ηλικία, δημιουργώντας τους αγιάτρευτα ψυχικά τραύματα που έμελλε να οδηγήσουν, τόσο έμμεσα όσο και άμεσα, στη διάλυση δυο οικογενειών.
