Δέκα λέξεις, μια ώρα, μια ιστορία
Ήταν ο τρίτος δικηγόρος που είχε εξαφανιστεί για μήνες, πριν τον ανακαλύψουν τα αστυνομικά σκυλιά στην υπώρεια του κατάφυτου λόφου. Ο σκελετός του βρέθηκε καθισμένος σ' ένα παγκάκι, σε πόζα που έφερνε στο νου το Στοχαστή του Rodin. Πρέπει να τον έστησαν έτσι μετά θάνατον, όσο το πτώμα ήταν ζεστό ακόμα κι ευλύγιστο, αφήνοντας την υπόλοιπη διαδικασία στα στοιχεία της φύσης. Λίγο πιο πέρα, ένα αξιοθαύμαστα ρεαλιστικό ομοίωμα ναυαγίου εικονογραφούσε κυριολεκτικά την έκφραση "βουλιάξαν τα καράβια του". Πράγματι, ο μακαρίτης ήταν χρεωμένος ως το λαιμό, τον είχε παρατήσει η γυναίκα του και με όλες σχεδόν τις τελευταίες του υποθέσεις είχε δικαιωματικά κερδίσει τον τίτλο του χασοδίκη.
Το πιο περίεργο ήταν ότι δεν επρόκειτο για αυτοκτονία ούτε για φόνο - έτσι, τουλάχιστον, απεφάνθη προς το παρόν ο ιατροδικαστής. Οι άλλοι δυο αγνοούμενοι παρέμεναν άφαντοι, οπότε δεν ήταν εφικτή μια σύγκριση ή συσχέτιση των περιπτώσεων. Πέρα απ' την επαγγελματική ιδιότητα, εξάλλου, δεν είχαν μεταξύ τους κανένα άλλο κοινό. Οι εικασίες, βεβαίως, έδιναν και έπαιρναν. Η πιο δημοφιλής θεωρία ήταν ότι η ουσία του θέματος αναφερόταν στην ανικανότητα των λειτουργών της Δικαιοσύνης να ανταποκριθούν στο καθήκον τους αμερόληπτα και αποτελεσματικά: είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν, το ίδιο κάνει. Άλλοι, πάλι, ισχυρίζονταν πως επρόκειτο για το πρώτο μέρος από ένα τρίπτυχο μακάβριων, "ζωντανών" (τρόπος του λέγειν) εικαστικών εγκαταστάσεων από κάποιον ιδιοφυή όσο και διεστραμμένο καλλιτέχνη, με σκοπό να αναδείξει το τρισυπόστατο της ανθρώπινης ματαιότητας: ούτε οι αποτυχίες στη ζωή, ούτε οι επιτυχίες, ούτε και η ενδιάμεση κατάσταση που βιώνουμε οι περισσότεροι, δεν μας σώζουν από την άφευκτη μοίρα κάθε έμβιου όντος. Το ότι και οι τρεις εξαφανισμένοι ήταν δικηγόροι το απέδιδαν σε αξιοπρόσεκτη μεν, αλλά πιθανότατα καθαρή σύμπτωση.
Ένα μονάχα ανήσυχο πνεύμα, από κείνα που ξαμώνουν τους πιο απροσδόκητους συλλογισμούς, παρατήρησε ότι ο λόφος, έτσι όπως ήταν απόμερος και με πυκνή περικύκλωση από δέντρα, έμοιαζε κάπως με νησί. Κι ας μην υπήρχε ούτε σταλαγμός νερού τριγύρω. Στο ιστολόγιό του, μάλιστα, αποκαλούσε το νεκρό "Ροβινσώνα", κατεξοχήν εκπρόσωπο και σύμβολο των κάθε λογής καραβοτσακισμένων. Και ίσως εκεί βρισκόταν η περιπόθητη λύση του αινίγματος. Μπορεί ο ίδιος ο άτυχος νομικός, με τη βοήθεια ενός έμπιστου προσώπου, να "σκηνοθέτησε" τόσο εντυπωσιακά το θάνατό του για να μην πάει και σ' αυτό το θέμα άπατος: ν' αφήσει δηλαδή πίσω του μια ανάμνηση τρανταχτή, ανθεκτική στο χρόνο, που θα τον αποζημίωνε - έστω και δίχως να είναι πια σε θέση να νιώσει την ικανοποίηση - για την ασημαντότητα, τις ταπεινώσεις και την κακοδαιμονία μιας ζωής ολόκληρης.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο αυτό προέκυψε από αυτοσχέδιο παιχνίδι άσκησης ύφους, με χρήση των λέξεων: ξαμώνω, σταλαγμός, τρίτος, δικηγόρος, αφήνω, υπώρεια, τρισυπόστατος, ευλύγιστος, περικύκλωση, περιπόθητος (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό). Ο τίτλος προέρχεται από την αποφθεγματική φράση του Οβιδίου "Tranquillas etiam naufragus horret aquas" ("Ο ναυαγός τρέμει ως και τα γαλήνια νερά" - κάτι αντίστοιχο με το δικό μας "Όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι" ή/και "Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί").
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου