Δέκα λέξεις, μια ώρα, μια ιστορία
Δεν ξέρω τ' όνομά μου ούτε τη ράτσα μου. Με κόπο ανοίγω τα μάτια μου σε μια πρωτόγνωρη κόκκινη στίλβη. Τα άμαθα, μουδιασμένα πόδια μου απλώνονται άγαρμπα από δω κι από κει, σκίζουν το ντελικάτο κουκούλι που με τυλίγει. Μόλις ήρθα στον κόσμο κι όμως νιώθω λες και ξαναγεννιέμαι για εκατοστή φορά. Ίσως απ' τα δεκάδες ξαναζωντανέματά μου, καθώς ο δημιουργός μου δεν εννοούσε να τα παρατήσει. Δεν του πέτυχα με την πρώτη και τον παίδεψα. Μα αυτός εκεί, ακούραστος και πεισματάρης, να συγκομίζει και να συνταιριάζει τα κομμάτια μου ώσπου είδε, επιτέλους, μέσα στο κέλυφός μου να σπιθίζει μια ιδέα ζωής.
Δειλά, με άκρα προσοχή, κάνω το παρθενικό μου βήμα στο γυαλισμένο κράσπεδο. Γιατί τρέμω τόσο; Το σπίτι του είναι και δικό μου, δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι. Και να πέσω κάτω, θα με πιάσει. Δεν θα με μαλώσει. Δοκιμάζω τις αθρώσεις μου. Είναι στέρεες, δύσκαμπτες και βαριές ακόμα απ' την ακινησία. Γύρω μου βλέπω σκορπισμένα τα εργαλεία της αλλόκοτης μαιευτικής που με έβγαλε στο φως. Ψηλά στον απέναντι τοίχο, μια σειρά εικονίσματα, προγονικά κειμήλια που κληρονόμησε απ' το παπαδοκρατούμενο σόι του. Δεν είναι θρήσκος, μα τον έχω ακούσει να μιλάει στο Θεό - αν και δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Θεός. Για μένα, Θεός είναι εκείνος που με έφτιαξε.
Η φωνή του. Φτάνει στ' αυτιά μου καθαρή και δυνατή, δίχως πια να τη θαμπώνει το κουκούλι. Προφέρει ένα όνομα που πρέπει να είναι το δικό μου. Ναι, τώρα ξέρω πώς με λένε. Είμαι η Γαλάτεια.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο αυτό προέκυψε από αυτοσχέδιο παιχνίδι άσκησης ύφους, με χρήση των λέξεων: δημιουργός, ξαναγεννιέμαι, ράτσα, συγκομίζω, σπίτι, παπαδοκρατία, προγονικός, μαιευτική, ξαναζωντάνεμα, κράσπεδο (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου