Οι "τζαμαρίες" μου, τα κάλλη μου...

Πάνε πολλά, πάρα πολλά χρόνια από τότε που όσα παιδιά είχαμε την ατυχία να φοράμε γυαλιά στο σχολείο, ακούγαμε συνεχώς από συμμαθητές μας το διαβόητο και δημοφιλές για την εποχή "γυαλάκια μυωπία, καμένη μπαταρία" - λες και η όποια πάθηση της όρασής μας ήταν δική μας επιλογή και κατάπτυστο φταίξιμο και δεν είχαμε δικαίωμα να τη διορθώσουμε με ό,τι μέσα υπήρχαν (οι φακοί επαφής ήταν τότε σε απολύτως εμβρυϊκό στάδιο και η χρήση τους δεν είχε γενικευτεί). Και το τρομακτικό ήταν το δεδομένο και αναμενόμενο πως τα άλλα παιδιά θα κορόιδευαν - δεν ετίθετο καν ζήτημα να μάθουν εκείνα να μην κοροϊδεύουν, λες και απαγορευόταν να διευκολύνεται κάποιος σ' ένα καθαρά τεχνικό θέμα. Ή λες και οι άλλοι ήταν άτρωτοι και προνομιούχοι και είχαν εξ ορισμού δικαίωμα να κοροϊδεύουν.