Οι "τζαμαρίες" μου, τα κάλλη μου...
Πάνε πολλά, πάρα πολλά χρόνια από τότε που όσα παιδιά είχαμε την ατυχία να φοράμε γυαλιά στο σχολείο, ακούγαμε συνεχώς από συμμαθητές μας το διαβόητο και δημοφιλές για την εποχή "γυαλάκια μυωπία, καμένη μπαταρία" - λες και η όποια πάθηση της όρασής μας ήταν δική μας επιλογή και κατάπτυστο φταίξιμο και δεν είχαμε δικαίωμα να τη διορθώσουμε με ό,τι μέσα υπήρχαν (οι φακοί επαφής ήταν τότε σε απολύτως εμβρυϊκό στάδιο και η χρήση τους δεν είχε γενικευτεί). Και το τρομακτικό ήταν το δεδομένο και αναμενόμενο πως τα άλλα παιδιά θα κορόιδευαν - δεν ετίθετο καν ζήτημα να μάθουν εκείνα να μην κοροϊδεύουν, λες και απαγορευόταν να διευκολύνεται κάποιος σ' ένα καθαρά τεχνικό θέμα. Ή λες και οι άλλοι ήταν άτρωτοι και προνομιούχοι και είχαν εξ ορισμού δικαίωμα να κοροϊδεύουν.
Μια φορά μάλιστα, ενώ ήμουν φοιτήτρια, ένας ταξιτζής που αδυνατούσε, μάλλον, να κατανοήσει τον ακριβή ρόλο και τη χρησιμότητα των γυαλιών οράσεως, θεώρησε πολύ διασκεδαστικό να μου δείχνει σ' όλη τη διαδρομή τα δάχτυλά του ρωτώντας με "Πόσα είναι αυτά;" Μόνο και μόνο χάρη στην ανατροφή μου, κι επειδή προείχε το να φτάσω έγκαιρα στον προορισμό μου, είχα κρατηθεί να μην του δείξω κι εγώ πόσα είναι τα δέκα όλα μαζί.
Ειλικρινά απορώ τι είχε (και έχει) αυτός ο κόσμος μέσα στο κεφάλι του.
Σε πολλές ταινίες και σειρές, τα γυαλιά (ιδίως αν τα φορούσε γυναίκα) ήταν στοιχείο "ασχήμιας" ή/και παραμέλησης της εξωτερικής εμφάνισης. Συχνά, ένα δραστικό "σουλούπωμα" - ελληνιστί... makeover - το οποίο οπωσδήποτε περιλάμβανε την αφαίρεση των γυαλιών, αποκάλυπτε την ως τότε κρυμμένη γοητεία της "άσχημης" ηρωίδας. Τώρα το πώς θα έβλεπε χωρίς γυαλιά την εποχή που δεν κυκλοφορούσαν ευρέως ή δεν είχαν καν εφευρεθεί οι φακοί επαφής, προφανώς δεν μας απασχολούσε. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση είναι η ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου (Dorothy Malone) στην ταινία Ο Μεγάλος Ύπνος (1946), που η ομορφιά σε συνδυασμό με την εξυπνάδα της δεν αφήνουν αδιάφορο τον Philip Marlowe (Humphrey Bogart), παρά το ότι είναι "αυστηρά" ντυμένη και φοράει γυαλιά.
Απ' τον καιρό εκείνο, ο κόσμος έχει έρθει εκατό φορές ανάποδα - ως και τα γυαλιά οράσεως έγιναν μόδα και στυλιστικό αξεσουάρ. Σήμερα έχουν πλέον αναβαθμιστεί σε τεχνολογικό gadget, με ψηφιακή ανάλυση στα κρύσταλλα και δυνατότητα μετατροπής τους σε γυαλιά ηλίου χωρίς να είναι PhotoGrey, με την προσθήκη μιας λεπτής "πρόσοψης" που εφαρμόζει μαγνητικά και αόρατα πάνω στο σκελετό.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα Οπτικά Σκαναβής και ιδιαίτερα στη Χριστίνα, που μου πρότειναν και φρόντισαν για την ειδική κατασκευή ενός τέτοιου ζευγαριού γυαλιών, κομψότατου όσο και εργονομικά λειτουργικού, ιδανικού για πολύωρη εργασία στον υπολογιστή αλλά και για τον δυνατό ήλιο του μεσογειακού μας καλοκαιριού.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τη φωτογραφία τράβηξε η Βερίνα, στα Αττικά Αρτοποιεία απέναντι από το μετρό του Αγίου Ιωάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου