Μια καρέκλα και "συτές"
Η άνωθι πάλαι ποτέ λουσάτη καρέκλα ήταν στημένη σε δρόμο της γειτονιάς μου, μπροστά ακριβώς απ' το σύνθημα στον τοίχο εγκαταλελειμμένου πρώην κυβερνητικού κτιρίου. Στάθηκα να τη φωτογραφίσω, αναζητώντας την καλύτερη γωνία. Δίπλα στο πεζοδρόμιο ήταν παρκαρισμένο ένα αμάξι, το οποίο δεν είχα προσέξει. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού και μισοβγαίνει έξω μια γυναίκα.
"Τι κάνετε;" με ρωτάει αυστηρά, αιφνιδιάζοντάς με.
"Φωτογραφίζω την καρέκλα", της εξηγώ το προφανές.
"Γιατί;" με ξαναρωτάει, ακόμα πιο αυστηρά από πριν.
"Για το blog μου", της απαντώ, ενώ έχω αρχίσει να ψαρώνω. Τότε εκείνη ξαναμπαίνει στο αμάξι και γυρίζει στον άντρα που καθόταν στο τιμόνι:
"Είναι απ' αυτές", του λέει με ανακούφιση, κλείνοντας την πόρτα της. Αμέσως βάζουν μπρος τη μηχανή και φεύγουν.
"Αυτές" - δηλαδή πιθανώς τις bloggers. Ή τις influencers (φτου φτου μακριά από μας).
Το ζεύγος στο αυτοκίνητο πρέπει να με παρατηρούσε όση ώρα μελετούσα το απροσδόκητο αντικείμενο της φωτογράφισης, δίχως να καταλαβαίνει το λόγο. Ίσως δεν είχαν καν αντιληφθεί την παρουσία της καρέκλας. Ή, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν αποκλείεται να την είχαν παρατήσει οι ίδιοι εκεί, και φοβήθηκαν μήπως τους είδα και τους "καρφώσω" σε καμιά δημοτική αστυνομία. Εξ ου και η μάλλον δυσανάλογη αντίδραση.
Η ειρωνεία, πάντως, είναι ότι παρόλο που διατηρώ ιστολόγια (blogs) από την εποχή των... διαδικτυακών δεινοσαύρων, ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου "blogger" με τη σημερινή έννοια. Ούτε διεκδίκησα "επίσημα" τον τίτλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου