Αφού την έβγαλε τη σειρά του, το κάποτε όμορφο κόκκινο σαλόνι παίζει τώρα με τους ίσκιους των δέντρων, στην αυτοσχέδια συνοικιακή χωματερή.
Τρίτη 13 Αυγούστου 2019
Νέος Κόσμος, 13/8/19 - II
Νέος Κόσμος, 13/8/19 - I
Αντίχθων (2019)
Ο αθέατος πλανήτης
Καθόταν στο αίθριο και πολεμούσε να νικήσει τον αλλόκοτο φόβο που άρχιζε αίφνης να κατακλύζει την ψυχή του, τον πανικό τον ανεξήγητο, που κυριεύει το λογικό παραλύοντας τα μέλη και τη θέληση. Είχε πέσει το βράδυ κι η λευκή κηλίδα της Σελήνης κρυφογελούσε πίσω απ' τα σύννεφα. Όλα όσα αντιλαμβάνονταν οι αισθήσεις του ήταν πράγματα απτά, οικεία και αγαπητά: το χώμα, τα κλαδιά, τα φύλλα, η νυχτερινή δροσιά που ερχόταν να μετριάσει τη στεγνή άπνοια της μέρας. Ανάσανε βαθιά το αγιάζι που σαν κισσός είχε σκαλώσει στο μπλάβο παραπέτασμα του απείρου και πέρασε το χέρι στον ανάστατο χείμαρρο των μαλλιών του, τρίβοντας δυνατά το δέρμα του κρανίου στις ρίζες τους, σαν να ήθελε να σβήσει τις εικόνες που του στοίχειωναν το λογισμό.
Δεν γινόταν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Είχε τόσες μέρες να φάει που άρχιζε να λιώνει στα πόδια του. Με κάποιον έπρεπε να μοιραστεί τον πόνο του, να πετάξει επιτέλους από πάνω του το βραχνά.