Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Τα ονόματα των κυκλαδίτικων νησιών τα θυμάμαι από μικρό παιδί να ηχούν στ' αυτιά μου σαν ρεφρέν τραγουδιού απ' τα ραδιοφωνικά δελτία ακτοπλοΐας. Πάρος, Νάξος, Τήνος, Μύκονος, Αμοργός, Ανάφη, Θήρα. Κι άλλα που ακούγονται λιγότερο συχνά και δεν συνδυάζονται αυτόματα στο νου με την ετήσια θαλασσινή εξόρμηση των παραθεριστών: Δήλος, Άνδρος, Κέα, Σύρος, Σέριφος, Σίφνος, Ίος, Κύθνος, Κίμωλος, Κέρος, Ρήνεια, Σίκινος, Αντίπαρος, Φολέγανδρος, Ηρακλειά, Πολύαιγος, Δονούσα, Δεσποτικό, Σχοινούσα, Θηρασία, Μήλος, Αντίμηλος, Κουφονήσια. Κι αυτά που έχουν αφήσει επώδυνες χαρακιές στην πρόσφατη μνήμη της Ελλάδας - Γυάρος, Μακρόνησος.
Εκτός απ' τα μεγάλα νησιά, στο νομό Κυκλάδων ανήκουν και πολλά μικρότερα, άλλα κατοικημένα κι άλλα όχι, όπως και συστάδες νησιών: Άνυδρος ή Αμοργοπούλα, Νέα και Παλαιά Καμένη, Ασπρονήσι, Ασκανιά, Εσχάτη, Χριστιανή, Ρευματονήσι, Νικουριά, Καρδιώτισσα, Αβολαδονήσι, Τραγονήσι, Κιτριανή, Σεριφοπούλα, Γλαρονήσι, η συστάδα Αντιπάρου, οι νησίδες Μάκαρες ή Μακάριοι, τα Αβελονήσια και το Σχινονήσι.
